Nietolerancja fruktozy

Przyczyna nietolerancji fruktozy Co jest przyczyną nietolerancji fruktozy i jak przebiega leczenie oraz jaka jest zalecana dieta? Glukoza — norma 70-100 mg/dl (3.9-5.6 mmol/l) Fruktoza jest cukrem owocowym z grupy cukrów prostych, które znajdują się w produktach spożywczych (owoce, miód).
Nietolerancja fruktozy to upośledzone wchłanianie cukru owocowego (fruktozy) przez organizm. Przy tym problemie mamy do czynienia z dwoma zaburzeniami: niewłaściwe wchłanianie fruktozy w przewodzie pokarmowym i zaburzenia metabolizmu fruktozy (wrodzona choroba z przyczyn genetycznych).
Nietolerancji fruktozy nie da się uleczyć, ale można łagodzić z jej objawy dietą. Z fruktozą ma związek sacharoza (buraki cukrowe, trzcina cukrowa i inne warzywa, owoce oraz produkty zbożowe), która jest dwucukrem, zbudowanym z cząsteczek glukozy oraz fruktozy.
Jakie występują objawy przy nietolerancji fruktozy?
Fruktoza, która nie zostanie wchłonięta w jelicie cienkim, ląduje w grubym, a tam fermentuje z udziałem bakterii jelitowych. Powoduje to produkcję kwasów i gazów (wodór, metan, CO2). Efektem jest uczucie nieprzyjemnego przelewania się, wzdęcia i ból brzucha. Duże stężenie gazów w jelitach wręcz rozsadza nam brzuch. Nietolerancja fruktozy może spowodować zanik łaknienia, złą formę, niedowagę itd.
Dieta przy nietolerancji fruktozy
Ograniczyć trzeba spożywanie fruktozy (cukier, owoce-jabłka, gruszki, winogron, rodzynki itd.), soków owocowych, miodu, napojów i produktów słodzonych syropem fruktozowym i fruktozą. Możemy jeść: mięso, wyroby mięsne: drób, wieprzowina, wołowina, tłuste i chude ryby (dorsz, łosoś, makrela), naturalne przetwory mleczne (jogurt, maślanka, kefir), sery twarogowe, jajka, tłuszcze roślinne, produkty zbożowe o niskiej zawartości fruktozy — ryż, płatki owsiane, chleb żytni, kasza gryczana, wybrane warzywa (szparagi, szpinak, seler, sałata, kalafior, warzywa korzeniowe) oraz niektóre owoce w niewielkich ilościach (brzoskwinie, śliwki, cytrusy, morele, nektarynki, jagody, maliny, truskawki, kiwi, ananasy, żurawina, banany). Nie spożywamy owoców z dużą zawartością fruktozy (jabłka, gruszki, arbuzy, winogrona, owoce suszone), przetworów słodzonych fruktozą (dżemy, soki, syropy), pietruszki, marchewki, groszku zielonego, miodu, syropów, jogurtów owocowych itd.
Wrodzona nietolerancja fruktozy — fruktozemia
Są to nieuleczalne zaburzenia metabolizmu fruktozy o podłożu genetycznym ze skutkiem ciężkiej hipoglikemii. Objawy pojawiają s ię u niemowląt w czasie wdrożenia do karmienia soków owocowych, odżywek z dodatkiem sacharozy.
Nie wolno spożywać owoców, miodu, cukru i produktów słodzonych cukrem oraz warzyw i przetworów: soja, groszek zielony, keczup, warzywa w puszce.
Możemy jeść szparagi, szpinak, seler, sałata, kalafior, ziemniaki, ogórki, rzodkiewki oraz w małych ilościach pomidory, kapustę, pory, dynię, cebulę, brukselkę, fasolę szparagową i groch. Do słodzenia potraw należy używać glukozy.

Jak zmniejszyć ryzyko stania się cukrzykiem?

Gdy jesteśmy zdrowi, róbmy raz w roku badanie krwi (lipidogram), poziomu glukozy oraz moczu. W razie złych wyników szybciej zareagujemy. Osoby obciążone genetycznie, np. cukrzycą robią takie badanie w tym kierunku częściej (trzykrotne oznaczenie insuliny we krwi, test glukozowy).
Jedzmy mniej obfite posiłki systematycznie co 3-4 godziny. Zapomnijmy o słodyczach i unikajmy cukrów prostych (sacharoza, fruktoza, syropy fruktozowe itd.). Unikajmy żywności z białej mąki (pieczywo, makarony), wybierając te z mąki pełnoziarnistej, żytniej oraz razowej.
Potrawy gotowane al dente mają niższy indeks glikemiczny, dlatego nie należy ich zbytnio długo gotować, a warzywa (czosnek, marchew i inne) najlepiej jeść na surowo. Gdy nie możemy poradzić sobie z głodem między posiłkami, ratujmy się wodą, herbatą (z cytryną), kawą z dodatkiem cacao (kakao zmniejsza zagrożenie insulinoopornością), cynamonu. Wskazana jest również kawa zbożowa typu kujawianka. Kawa, oczywiście niesłodzona, pita po posiłku stymuluje rozkład cukrów w organizmie.
Wykorzystujmy każdą chwilę na spacer, najlepiej taki w szybkim rytmie. Przebywając w mieszkaniu, też możemy zafundować sobie trochę ruchu, o ile zdrowie nam na to pozwala, np. co godzinę przez 5 minut można pochodzić, zrobić skłony, przysiady, zrobić kilka głębokich wdechów i wydechów. Krótkie przerwy w siedzeniu doceni też nasz kręgosłup, mięśnie i stawy.
Teraz czas na spanie, najlepiej 7-8 godzin w przybliżonej porze czasowej, ale zawsze przed północą. Nie stosujmy na sen lampki wina lub innego alkoholu, ale możemy zrobić sobie relaksującą kąpiel z pachnącymi ziołami.

Leczenie stanu przedcukrzycowego

Najgroźniejszym powikłaniem nieleczonego stanu przedcukrzycowego jest rozwinięcie pełnoobjawowej cukrzycy typu II. Zmiana stylu życia na zdrowy w większości przypadków pomaga powrócić poziomowi glukozy we krwi do normy lub zapobiec jego wzrostowi do poziomów obserwowanych w cukrzycy. Jednakże u części osób, nawet mimo zmiany trybu życia, cukrzyca typu II ostatecznie się rozwinie.
Zalecenia dla osób ze zdiagnozowanym stanem przedcukrzycowym obejmują:
- zdrową dietę zaleca się ograniczenie żywności bogatotłuszczowej i wysokokalorycznej na rzecz pożywienia bogatego w błonnik.
Jedzmy mniej węglowodanów, pijmy ocet (jabłkowy codzienne picie dwóch łyżek octu jabłkowego zapobiega nagłym wzrostom insuliny we krwi po jedzeniu - opóźnia trawienie i powoduje łagodne stopniowe wchłanianie cukru) oraz zieloną herbatę. Unikajmy cukru pod każdą postacią - glukoza, fruktoza, sacharoza, syrop glukozowo-fruktozowy - zwiększenie aktywności fizycznej celem jest 30-60 minutowa aktywność fizyczna każdego dnia (spacerów, jazdy rowerem, pływanie). Przerwy od aktywności fizycznej nie powinny być dłuższe niż 2 dni.
Redukcja masy ciała już o 10% w znaczący sposób może obniżyć ryzyko rozwinięcia cukrzycy typu II.
Leczenie farmakologiczne tylko wówczas, gdy zmiana stylu życia okaże się nieskuteczna.
W przypadku cukrzycy typu I zazwyczaj nie występują objawy ostrzegawcze, a choroba atakuje znienacka. Natomiast w cukrzycy typu II to właśnie stan przedcukrzycowy jest momentem, w którym pojawiają się objawy alarmowe. Mogą one pomóc w postawieniu szybkiej diagnozy i co ważne, zmotywować do szybkiej i trwałej zmiany stylu życia, a dzięki temu odroczyć lub całkowicie zapobiec rozwojowi pełnoobjawowej cukrzycy.
1. Obniżenie cukru we krwi za pomocą insuliny
Szybkie obniżenie poziomu glukozy we krwi - najbardziej skuteczne jest zastosowanie insuliny. Rodzaje insuliny dzielimy na insuliny szybko działające, o pośrednim czasie działania i długo działające. Najszybciej działają tzw. szybko działające analogi insuliny ludzkiej, które rozpoczynają swój efekt w czasie od 5 do 15 minut od wstrzyknięcia. Insulina jest podawana w podskórnych wstrzyknięciach w standardowej terapii, jednak w niektórych stanach nagłych, takich jak kwasica, śpiączka ketonowa czy nieketonowa hiperglikemia hiperosmolalna, może być konieczne dożylne podanie insuliny. Stany te wymagają leczenia w warunkach szpitalnych i w przypadku ich podejrzenia należy jak najszybciej skontaktować się z lekarzem lub wezwać pogotowie.
2. Metody niefarmakologiczne obniżania cukru we krwi Nie wszyscy cukrzycy stosują insulinę. Większość chorych na cukrzycę typu II przyjmuje doustne leki przeciwcukrzycowe w celu normalizacji poziomu glukozy we krwi. W przypadku wystąpienia zbyt wysokiego cukru we krwi, można obniżyć go poprzez zastosowanie się do poniższych wskazówek. Wypić 1-2 szklanki wody, woda rozcieńcza krew i zmniejsza stężenie glukozy w krwi. Zwiększona ilość przyjętych płynów pobudza diurezę, czyli produkcję moczu, a to z kolei pozwala na wypłukanie z organizmu nadmiaru cukru. Nie należy przekraczać zalecanych 1-2 szklanek wody w krótkim czasie, aby nie doprowadzić do zbyt szybkiego obniżenia poziomu cukru. Po 15 minutach należy powtórzyć pomiar glukozy.
Warto również wykonywać ćwiczenia fizyczne przez co najmniej 10 minut. Wysiłek powoduje zużycie dostępnego cukru, gdyż wykorzystuje go do produkcji energii. Wysiłek nie powinien być zbyt forsowny, bo może doprowadzić do hipoglikemii. W związku z tym po ćwiczeniach należy ponownie zmierzyć poziom glukozy we krwi. Kiedy poziom glukozy przekracza 240 mg/dl (szczególnie u osób z cukrzycą typu 1) i doszło do wytworzenia ciał ketonowych, glukoza po wysiłku fizycznym może zwiększyć się.
Osoby z cukrzycą typu I, u których poziom cukru jest wyższy nić 240 mg/dl chcą stosować wysiłek fizyczny jako sposób na obniżenie poziomu glukozy, powinny zbadać mocz (np. za pomocą próbek do domowego użytku) na obecność ketonów. Bardzo ważne jest, aby pamiętać o ponownym wykonaniu pomiaru glukozy we krwi po zastosowaniu jednej z powyższych metod. W efekcie obniżania poziomu glukozy może dojść do hipoglikemii, zwłaszcza w przypadku przedłużonego lub intensywnego wysiłku fizycznego. Najlepszą metodą zapobiegania zwyżkom stężenia cukru we krwi jest stosowanie się do zalecanej terapii - regularne przyjmowanie leków przeciwcukrzycowych i przestrzeganie zaplanowanej diety.
3. Obniżenie cukru we krwi w stanach wyjątkowych
W szczególnych sytuacjach poziom cukru we krwi może nie obniżyć się zgodnie z oczekiwaniem. Należy wówczas powstrzymać się od spożywania pokarmów. Jeżeli po kilku godzinach od podjętych działań poziom cukru wciąż jest podwyższony i towarzyszą mu poniższe objawy dodatkowe, konieczny jest natychmiastowy kontakt z lekarzem lub wezwanie pogotowia.
Niepokojące objawy:
nudności, wymioty, poważna biegunka, zaburzenia myślenia i widzenia. Nieleczona hiperglikemia może spowodować zagrażające życiu odwodnienie i utratę przytomności tzw. śpiączkę cukrzycową.
Obniżanie poziomu cukru we krwi przy zakażeniu lub urazie
W niektórych sytuacjach wyjątkowych, jak ciężkie zakażenie czy uraz, zwiększa się zapotrzebowanie na insulinę. Efektem może być hiperglikemia, czyli podwyższony poziom cukru we krwi. Współistnienie w cukrzycy ostrego zakażenia, stanu po urazie lub zabiegu operacyjnym wymaga odpowiedniej modyfikacji postępowania. W przypadku cukrzycy typu I należy najczęściej zwiększyć dawkę insuliny, pamiętając o odpowiednim spożywaniu kalorii.
Chorujący na cukrzycę typu II leczoną lekami doustnymi mogą mieć na czas choroby wprowadzoną insulinę, najczęściej w postaci mieszanek insulin szybko i długo działających.
Zasady bezpieczeństwa przy obniżaniu poziomu cukru we krwi
Stosując insulinę, a w szczególności chcąc szybko obniżyć poziom glukozy we krwi, należy pamiętać o zachowaniu zasad bezpieczeństwa. Bardzo łatwo jest podać zbyt dużą dawkę insuliny. Zdarza się, że insulina działa silniej niż przewidywano. Zbyt gwałtowne obniżenie cukru we krwi może doprowadzić do wystąpienia hipoglikemii, czyli zbyt niskiego stężenia glukozy w krwi.
Objawy hipoglikemii to między innymi:
uczucie zmęczenia, częste ziewanie, problemy z myśleniem i mówieniem, zaburzenia koordynacji ruchowej, wzmożone pocenie się, bladość skóry, omdlenie, zaburzenia świadomości. Z powodu zagrożenia hipoglikemią, osoby chorujące na cukrzycę powinny zawsze mieć przy sobie co najmniej 15 gramów szybko wchłaniających się węglowodanów. Przykłady odpowiednich przekąsek to: ok. szklanka słodkiego napoju (nie dietetycznego!) lub soku owocowego, 2 łyżeczki rodzynek, 1 szklanka mleka, 5 landrynek, 3 tabletki glukozy po 5 g.
Metodą na najszybsze i najbardziej skuteczne obniżenie poziomu glukozy we krwi jest zastosowanie szybko działającej insuliny. Należy przy tym zachować szczególną ostrożność, aby nie doprowadzić do hipoglikemii, czyli nadmiernego spadku cukru. Nie zawsze jednak istnieje konieczność podawania insuliny. Skuteczne obniżenie poziomu cukru można uzyskać również zwiększając wysiłek fizyczny, przyjmując dodatkową ilość płynów czy też spożywając pokarm z dużą zawartością białka.
W każdym przypadku przedłużania się hiperglikemii lub wystąpienia niepokojących objawów związanych ze zbyt niskim poziomem cukru we krwi, należy jak najszybciej skontaktować się z lekarzem. Pamiętajmy, że lepiej zapobiegać niż leczyć. Osoby chore na cukrzycę typu I powinny przestrzegać diety i kontrolować cukier zamiast walczyć z jego zbyt wysokim poziomem. W przypadku gdy jego poziom jest wyższy niż 200 mg/dl i nie udaje się go szybko obniżyć, a dodatkowo występują objawy kliniczne, należy jak najszybciej wezwać lekarza.

Objawy i przyczyny stanu przedcukrzycowego

Objawy stanu przedcukrzycowego
- w zdecydowanej większości przypadków stan przedcukrzycowy nie daje zauważalnych objawów. Najczęściej diagnoza stawiana jest dzięki wykonaniu badań przesiewowych. Jednym z widocznych objawów, które mogą świadczyć o stanie przedcukrzycowym, jest ciemniejsza skóra na określonych częściach ciała, takich jak pachy, kark, kolana, łokcie.
Inne objawy są wspólne dla stanu przedcukrzycowego i cukrzycy: senność, zmęczenie, wzmożone pragnienie, wzmożony apetyt, zwiększona ilość oddawanego moczu, zaburzenia wzroku. Żadnych objawów nie należy ignorować.
Czynniki ryzyka rozwoju stanu przedcukrzycowego są wspólne z czynnikami ryzyka cukrzycy typu II. Badania przesiewowe należy wykonywać co 3 lata powyżej 45-go roku życia u każdego.
Badania raz w roku robią osoby, z grupy podwyższonego ryzyka: - cukrzyca występująca u członka rodziny rodziców, rodzeństwa, - nadwaga lub otyłość BMI powyżej 25 kg/m2, obwód talii powyżej 80 cm u kobiet lub 94 cm u mężczyzny, - dyslipidemia (nieprawidłowy profil lipidowy) stężenie HDL <40 mg/dl [<1,0 mmol/l] i/lub triglicerydów >150 mg/dl [1,7 mmol/l], - nadciśnienie tętnicze (140/90 mm Hg), mała aktywność fizyczna, bezdech senny, problemy położniczo-ginekologiczne u kobiet, takie jak: przechorowanie cukrzycy ciążowej w ciąży, urodzenie dziecka o masie wyższej niż 4 kg, zespół policystycznych jajników (POCS).
Przyczyny stanu cukrzycowego
- dokładne przyczyny rozwoju stanu przedcukrzycowego nie są znane. Obciążenie rodzinne i genetyczne wskazywane jest jako główny czynnik prowadzący do rozwoju stanu cukrzycowego. Duży wpływ na rozwój tego stanu ma także otyłość, zwłaszcza brzuszna, oraz siedzący, nieaktywny tryb życia.

Hipoglikemia i hiperglikemia, stan przedcukrzycowy

Hipoglikemia

Jest to niedocukrzenie i oznacza niski poziom cukru we krwi. Objawy niedocukrzenia pojawiają się stopniowo i należy nie zlekceważyć ich w początkowej fazy rozwoju choroby, z którą możemy sobie poradzić sami ( zjedzenia czegoś słodkiego). Podczas pogłębiania się choroby musimy być pod kontrolą specjalisty. Niepodanie glukozy może doprowadzić do śpiączki lub nawet śmierci. Objawy hipoglikemii można pomylić ze stanem upojenia alkoholowego i dlatego chorzy powinni nosić ze sobą kartę informującą o rodzaju choroby.

Hiperglikemia

- jest to przecukrzenie i oznacza zbyt wysoki poziom cukru we krwi. Objawy hiperglikemii rozwijają się wolno, utrzymywanie się podwyższonego poziomu cukru we krwi może doprowadzić do poważnych chorób: uszkodzenie nerwów, naczyń krwionośnych, utrata wzroku, niewydolności nerek. Zwiększa się ryzyko zawału serca, udaru mózgu i kwasicy ketonowej.
Powikłania te mogą doprowadzić do śpiączki hiperglikemicznej, a nawet śmierci. Poziom cukru we krwi u osoby zdrowej powinien wynosić od 60 do 100 mg/dl. Jeśli po pierwszym wykonanym badaniu poziom cukru we krwi będzie podwyższony, nie musi to od razu oznaczać, że masz cukrzycę, ale powinniśmy wykonać dodatkowe badania zlecone przez lekarza.
Wynik uznaje się za nieprawidłowy, jeśli przekroczy on 100 mg% (5,6 mmol/l). Można też wykonać badanie stężenia glukozy we krwi o dowolnej porze dnia, niekoniecznie na czczo. Nieprawidłowym wynikiem będzie wtedy każdy powyżej 200 mg% (11.1 mmol/l).

Stan przedcukrzycowy

Jest diagnozowany, gdy poziom glukozy we krwi jest wyższy niż powinien, ale jest zbyt niski, by postawić rozpoznanie cukrzycy typu II. Bez leczenia prawdopodobieństwo rozwinięcia się cukrzycy typu II ze stanu przedcukrzycowego jest bardzo wysokie. Stan przedcukrzycowy jest to nieprawidłowa glikemia na czczo (IFG) lub nieprawidłowa tolerancja glukozy (IGT). Do postawienia diagnozy konieczne jest wykonanie oznaczenia glukozy na czczo oraz testu doustnego obciążenia glukozą (OGTT).
Gdy wynik oznaczenia glukozy na czczo mieści się w przedziale 100-125 mg/dl, należy wykonać test doustny obciążenia glukozą. Jeśli wynik po dwóch godzinach jest niższy niż 140 mg/dl(7,8 mmol/l), diagnozuje się IGF, czyli nieprawidłową glikemię na czczo.
Przy wyniku pomiędzy 140 mg/dl (7,8 mmol/l) a 199 mg/dl (11,0 mmol/l) stawiane jest rozpoznanie IGT, czyli stanu nieprawidłowej tolerancji glukozy (upośledzenie tolerancji glukozy).
Zarówno IGF, jak i IGT świadczą o stanie przedcukrzycowym. Gdy wynik testu doustnego obciążenia glukozą po dwóch godzinach wynosi więcej niż 200 mg/dl (11,1 mmol/l), jest to cukrzyca typu II.

Cukrzyca typu II

Cukrzyca typu II - insulinoniezależna jest najczęściej występującym na świecie rodzajem cukrzycy. Choroba obejmuje prawie 90 % wszystkich przypadków cukrzycy. Dużo osób jest w stanie przedcukrzycowym. Cukrzyca typu II jest trudna do zdiagnozowania. Zazwyczaj czas działa na niekorzyść, bo kiedy już dochodzi do stwierdzenia jej istnienia w organizmie są już inne powikłania. Choroba rozwija się powoli, niszczy narządy wewnętrzne.

Na cukrzycę typu II (tzw. insulinoniezależną) najczęściej zapadają osoby po 45 roku życia. Narażeni są zwłaszcza ci, którzy jedzą zbyt kaloryczne posiłki (dużo czerwonego mięsa, białe pieczywo, mało owoców i warzyw), prowadzą siedzący tryb życia, mało się ruszają, palą papierosy.
Choroba rozwija się wiele lat, długo nie dając żadnych objawów. Po "cichu" uszkadza nerki, wzrok, nerwy, serce i naczynia krwionośne. Przy cukrzycy typu II trzustka wytwarza insulinę, a mimo to stężenie glukozy we krwi wzrasta. Dochodzi do tego, ponieważ tkanki komórek nie odpowiadają na nią właściwie. Przyczyny są różne: insulina jest wydzielana w niewystarczającej ilości albo zbyt późno po posiłku. Może dojść do insulinooporności komórek, gdy glukoza nie przenika do ich wnętrza.
Przyczyną insulinooporności jest otyłość. Trzustka, aby utrzymać stężenie glukozy we krwi w normie, musi produkować coraz więcej i więcej insuliny. Komórki na nią jednak nie odpowiadają i nie wykorzystują glukozy, która pozostaje we krwi. Tak powstaje cukrzyca typu II. Tryb życia i dieta zahamują rozwój cukrzycy typu II. Przy wykrytej cukrzycy typu II konieczna jest zmiana trybu życia i dieta. Ułatwia ona utrzymanie stałego poziomu cukru we krwi, dostarcza wszystkich niezbędnych substancji odżywczych oraz energii potrzebnej do funkcjonowania organizmu. I pomaga schudnąć osobom z nadwagą lub otyłym.
Przy diecie 1000-1200 kcal, można schudnąć ok. 2,5 kg miesięcznie. Dzięki diecie stabilizuje się poziom cholesterolu oraz nadciśnienie tętnicze. Chory na cukrzycę powinien spożywać posiłki 5 razy dziennie w odpowiedniej ilości i jakości. 25% dziennego zapotrzebowania na kalorie powinno zaspokajać śniadanie, 15 % - drugie śniadanie, obiad - 35%, podwieczorek - 10 %, a kolacja - 15 %.
Zamiast smażyć - gotujmy na parze. Wybierajmy produkty jak najmniej przetworzone. Jasny chleb zastąp pełnoziarnistym, ziemniaki i biały ryż - grubą kaszą, pełnoziarnistym makaronem lub brązowym ryżem. Pełnotłuste produkty mlecznych, tłuste mięsa i wędliny (zwłaszcza wieprzowe) zamieńmy na chude mięsa drobiowe. Unikajmy masła, tłuszczy zwierzęcych, używaj oleju rzepakowego i oliwy. Jedz ryby 3 razy w tygodniu, pieczone w folii lub gotowane na parze. Do każdego posiłku dodawaj warzywa. Ogranicz jedzenie bananów, winogron i suszonych owoców (zawierają za dużo cukru). Zrezygnuj ze słodyczy, napojów słodzonych, soków, nektarów i alkoholu.
Oprócz diety niezwykle ważna jest nasza aktywność fizyczna: pływanie, siatkówka, aerobik, spacery w szybkim tempie, marszobiegi, nordic walking, taniec.

Cukrzyca

Czym różni się cukrzyca typu I od cukrzycy typu II?
Cukrzyca pojawia się, gdy organizm ma problem z produkcją insuliny, która pomaga przetwarzać cukier z pożywienia w energię. Kiedy jest za mało insuliny w organizmie, cukier zbiera się w krwiobiegu i prowadzi do choroby. Cukrzyca typu I to choroba autoimmunologiczna, typ II już nie
Osoby chorujące na cukrzycę typu I lub II mają ten sam problem, ale przyczyna jest inna.
Przy cukrzycy typu I przeważnie nie ma potrzeby przyjmowania insuliny, ponieważ jest to choroba autoimmunologiczna, układ odpornościowy atakuje i niszczy komórki tworzące insulinę w trzustce.
U osób z cukrzycą typu II organizm wytwarza insulinę, ale jest to niewystarczająca ilość, albo są trudności z jej skutecznym wykorzystaniem. Niebezpiecznie niski poziom cukru we krwi częściej występuje przy cukrzycy typu I. Spożywanie słodkości może być bardziej niebezpieczne przy cukrzycy typu II. Osoby z cukrzycą typu II muszą przestrzegać diety. Cukrzyca typu II jest powiązana z otyłością, spożywanie dużej ilości słodyczy prowadzi do nadwagi. Typ I zwykle występuje u dzieci, ale istnieje możliwość zachorowania na cukrzycę typu I w wieku dorosłym. Prawdopodobieństwo zachorowania na cukrzycę typu II wzrasta z wiekiem, zwłaszcza po 45-tym roku życia. Bez względu na to, na jaki typ cukrzycy chorujemy, należy poważnie traktować chorobę. Oba rodzaje mogą prowadzić do poważnych komplikacji, takich jak: ślepota, amputacje czy niewydolność nerek i inne. Można dożyć sędziwego wieku z obydwiema typami cukrzycy, ważne jest kontrolowanie poziom cukru we krwi. Ważna jest dieta i aktywność fizyczna.
Pierwsze objawy cukrzycy typu I - insulinozależna
Gdy poziom cukru jest wysoki, może pojawić się kwasica ketonowa. Dzieje się tak, gdy glukoza nie może być przetworzona w energię i organizm czerpie ją z reakcji spalania tłuszczów. Produktem ubocznym tego procesu są tzw. ciała ketonowe, które zakwaszają organizm. Kwasica ketonowa jest bardzo niebezpiecznym stanem. Może prowadzić do śpiączki i sytuacji bezpośredniego zagrożenia życia.
Jej objawy to:
ból brzucha, nudności, wymioty, głęboki, przyspieszony oddech, sucha skóra i uczucie suchości w jamie ustnej, zaczerwieniona twarz, zapach acetonu z ust.
Częste oddawanie moczu rzadko jest w pierwszym momencie kojarzone z cukrzycą typu I. Przy wysokim poziomie cukru we krwi dochodzi do wzmożonej produkcji moczu. Obciążone cukrem nerki bronią się, rozcieńczając mocz dodatkową ilością wody. Osoby z nieleczoną cukrzycą czują, że pęcherz jest zawsze pełny. Częstsze oddawanie moczu może być pierwszym objawem cukrzycy.
Silne pragnienie
Uczucie ciągłego pragnienia i zwiększona ilość przyjmowanych płynów to także objawy charakterystyczne dla cukrzycy. Większa ilość produkowanego moczu wiąże się ze zmniejszoną objętością wody we krwi i prowadzi do odwodnienia. Objaw ten zwykle nie jest kojarzony z cukrzycą.
Chudnięcie
Spadek wagi bez stosowania diety i zwiększonej aktywności fizycznej jest bardziej charakterystyczne dla cukrzycy typu I niż typu II. W tym rodzaju choroby trzustka z różnych przyczyn, np. z powodu infekcji wirusowej lub reakcji autoimmunologicznej, przestaje produkować insulinę. Glukoza nie dociera do komórek i organizm próbuje uzyskać energię z innych źródeł, np. rozkładając mięśnie i tkankę tłuszczową. Cukrzyca typu II przeważnie rozwija się dłużej, ze stopniowo narastającą insulinoopornością i dlatego przeważnie nie dochodzi do nagłej utraty wagi.
Zwiększony głód
Pozbawione glukozy komórki, mięśnie i inne narządy stale domagają się zastrzyku energii. Powoduje to zwiększonie uczucia głodu, któr może być odczuwalny również po posiłku. Przy braku insuliny, pomimo stałego dostarczania glukozy do organizmu, tkanki pozostają niezaspokojone i dlatego odczuwamy głód. Stałe uczucie zmęczenia, apatia, osłabienie, senność, niemoc wynikająca z braku energii. Przy braku insuliny glukoza zamiast w komórkach, znajduje się we krwi. Bardzo wrażliwe na brak glukozy są neurony ( komórki znajdujące się w mózgu). Stąd bierze brak siły i zmęczenie.
Zaburzenia ostrości widzenia
Zwiększone wydalanie wody z moczem, powoduje mniejszą ilość wody we krwi oraz innych obszarach organizmu, również w oczach. Mniej elastyczna soczewka nie jest w stanie prawidłowo dostosować się i spada ostrość obrazu oglądanych przedmiotów. Stąd w cukrzycy może wystąpić wrażenie pogorszenia się wzroku. Innym powikłaniem w cukrzycy jest zwyrodnienie siatkówki.
Zaburzenia czucia i mrowienie w palcach stóp
Mrowienie w nogach i zaburzenia czucia związane są z neuropatią. Zniszczenie neuronów postępuje stopniowo i dotyczy zwłaszcza kończyn. Objawy te nie wystąpią jako pierwsze w cukrzycy typu I. Będą pogłębiały się z czasem. Utrzymywanie prawidłowego poziomu cukru we krwi znacznie zmniejsza postęp neuropatii, ale nie hamuje jej całkowicie.