Cukrzyca

Czym różni się cukrzyca typu I od cukrzycy typu II?
Cukrzyca pojawia się, gdy organizm ma problem z produkcją insuliny, która pomaga przetwarzać cukier z pożywienia w energię. Kiedy jest za mało insuliny w organizmie, cukier zbiera się w krwiobiegu i prowadzi do choroby. Cukrzyca typu I to choroba autoimmunologiczna, typ II już nie
Osoby chorujące na cukrzycę typu I lub II mają ten sam problem, ale przyczyna jest inna.
Przy cukrzycy typu I przeważnie nie ma potrzeby przyjmowania insuliny, ponieważ jest to choroba autoimmunologiczna, układ odpornościowy atakuje i niszczy komórki tworzące insulinę w trzustce.
U osób z cukrzycą typu II organizm wytwarza insulinę, ale jest to niewystarczająca ilość, albo są trudności z jej skutecznym wykorzystaniem. Niebezpiecznie niski poziom cukru we krwi częściej występuje przy cukrzycy typu I. Spożywanie słodkości może być bardziej niebezpieczne przy cukrzycy typu II. Osoby z cukrzycą typu II muszą przestrzegać diety. Cukrzyca typu II jest powiązana z otyłością, spożywanie dużej ilości słodyczy prowadzi do nadwagi. Typ I zwykle występuje u dzieci, ale istnieje możliwość zachorowania na cukrzycę typu I w wieku dorosłym. Prawdopodobieństwo zachorowania na cukrzycę typu II wzrasta z wiekiem, zwłaszcza po 45-tym roku życia. Bez względu na to, na jaki typ cukrzycy chorujemy, należy poważnie traktować chorobę. Oba rodzaje mogą prowadzić do poważnych komplikacji, takich jak: ślepota, amputacje czy niewydolność nerek i inne. Można dożyć sędziwego wieku z obydwiema typami cukrzycy, ważne jest kontrolowanie poziom cukru we krwi. Ważna jest dieta i aktywność fizyczna.
Pierwsze objawy cukrzycy typu I - insulinozależna
Gdy poziom cukru jest wysoki, może pojawić się kwasica ketonowa. Dzieje się tak, gdy glukoza nie może być przetworzona w energię i organizm czerpie ją z reakcji spalania tłuszczów. Produktem ubocznym tego procesu są tzw. ciała ketonowe, które zakwaszają organizm. Kwasica ketonowa jest bardzo niebezpiecznym stanem. Może prowadzić do śpiączki i sytuacji bezpośredniego zagrożenia życia.
Jej objawy to:
ból brzucha, nudności, wymioty, głęboki, przyspieszony oddech, sucha skóra i uczucie suchości w jamie ustnej, zaczerwieniona twarz, zapach acetonu z ust.
Częste oddawanie moczu rzadko jest w pierwszym momencie kojarzone z cukrzycą typu I. Przy wysokim poziomie cukru we krwi dochodzi do wzmożonej produkcji moczu. Obciążone cukrem nerki bronią się, rozcieńczając mocz dodatkową ilością wody. Osoby z nieleczoną cukrzycą czują, że pęcherz jest zawsze pełny. Częstsze oddawanie moczu może być pierwszym objawem cukrzycy.
Silne pragnienie
Uczucie ciągłego pragnienia i zwiększona ilość przyjmowanych płynów to także objawy charakterystyczne dla cukrzycy. Większa ilość produkowanego moczu wiąże się ze zmniejszoną objętością wody we krwi i prowadzi do odwodnienia. Objaw ten zwykle nie jest kojarzony z cukrzycą.
Chudnięcie
Spadek wagi bez stosowania diety i zwiększonej aktywności fizycznej jest bardziej charakterystyczne dla cukrzycy typu I niż typu II. W tym rodzaju choroby trzustka z różnych przyczyn, np. z powodu infekcji wirusowej lub reakcji autoimmunologicznej, przestaje produkować insulinę. Glukoza nie dociera do komórek i organizm próbuje uzyskać energię z innych źródeł, np. rozkładając mięśnie i tkankę tłuszczową. Cukrzyca typu II przeważnie rozwija się dłużej, ze stopniowo narastającą insulinoopornością i dlatego przeważnie nie dochodzi do nagłej utraty wagi.
Zwiększony głód
Pozbawione glukozy komórki, mięśnie i inne narządy stale domagają się zastrzyku energii. Powoduje to zwiększonie uczucia głodu, któr może być odczuwalny również po posiłku. Przy braku insuliny, pomimo stałego dostarczania glukozy do organizmu, tkanki pozostają niezaspokojone i dlatego odczuwamy głód. Stałe uczucie zmęczenia, apatia, osłabienie, senność, niemoc wynikająca z braku energii. Przy braku insuliny glukoza zamiast w komórkach, znajduje się we krwi. Bardzo wrażliwe na brak glukozy są neurony ( komórki znajdujące się w mózgu). Stąd bierze brak siły i zmęczenie.
Zaburzenia ostrości widzenia
Zwiększone wydalanie wody z moczem, powoduje mniejszą ilość wody we krwi oraz innych obszarach organizmu, również w oczach. Mniej elastyczna soczewka nie jest w stanie prawidłowo dostosować się i spada ostrość obrazu oglądanych przedmiotów. Stąd w cukrzycy może wystąpić wrażenie pogorszenia się wzroku. Innym powikłaniem w cukrzycy jest zwyrodnienie siatkówki.
Zaburzenia czucia i mrowienie w palcach stóp
Mrowienie w nogach i zaburzenia czucia związane są z neuropatią. Zniszczenie neuronów postępuje stopniowo i dotyczy zwłaszcza kończyn. Objawy te nie wystąpią jako pierwsze w cukrzycy typu I. Będą pogłębiały się z czasem. Utrzymywanie prawidłowego poziomu cukru we krwi znacznie zmniejsza postęp neuropatii, ale nie hamuje jej całkowicie.