Hipoglikemia i hiperglikemia, stan przedcukrzycowy

Hipoglikemia

Jest to niedocukrzenie i oznacza niski poziom cukru we krwi. Objawy niedocukrzenia pojawiają się stopniowo i należy nie zlekceważyć ich w początkowej fazy rozwoju choroby, z którą możemy sobie poradzić sami ( zjedzenia czegoś słodkiego). Podczas pogłębiania się choroby musimy być pod kontrolą specjalisty. Niepodanie glukozy może doprowadzić do śpiączki lub nawet śmierci. Objawy hipoglikemii można pomylić ze stanem upojenia alkoholowego i dlatego chorzy powinni nosić ze sobą kartę informującą o rodzaju choroby.

Hiperglikemia

- jest to przecukrzenie i oznacza zbyt wysoki poziom cukru we krwi. Objawy hiperglikemii rozwijają się wolno, utrzymywanie się podwyższonego poziomu cukru we krwi może doprowadzić do poważnych chorób: uszkodzenie nerwów, naczyń krwionośnych, utrata wzroku, niewydolności nerek. Zwiększa się ryzyko zawału serca, udaru mózgu i kwasicy ketonowej.
Powikłania te mogą doprowadzić do śpiączki hiperglikemicznej, a nawet śmierci. Poziom cukru we krwi u osoby zdrowej powinien wynosić od 60 do 100 mg/dl. Jeśli po pierwszym wykonanym badaniu poziom cukru we krwi będzie podwyższony, nie musi to od razu oznaczać, że masz cukrzycę, ale powinniśmy wykonać dodatkowe badania zlecone przez lekarza.
Wynik uznaje się za nieprawidłowy, jeśli przekroczy on 100 mg% (5,6 mmol/l). Można też wykonać badanie stężenia glukozy we krwi o dowolnej porze dnia, niekoniecznie na czczo. Nieprawidłowym wynikiem będzie wtedy każdy powyżej 200 mg% (11.1 mmol/l).

Stan przedcukrzycowy

Jest diagnozowany, gdy poziom glukozy we krwi jest wyższy niż powinien, ale jest zbyt niski, by postawić rozpoznanie cukrzycy typu II. Bez leczenia prawdopodobieństwo rozwinięcia się cukrzycy typu II ze stanu przedcukrzycowego jest bardzo wysokie. Stan przedcukrzycowy jest to nieprawidłowa glikemia na czczo (IFG) lub nieprawidłowa tolerancja glukozy (IGT). Do postawienia diagnozy konieczne jest wykonanie oznaczenia glukozy na czczo oraz testu doustnego obciążenia glukozą (OGTT).
Gdy wynik oznaczenia glukozy na czczo mieści się w przedziale 100-125 mg/dl, należy wykonać test doustny obciążenia glukozą. Jeśli wynik po dwóch godzinach jest niższy niż 140 mg/dl(7,8 mmol/l), diagnozuje się IGF, czyli nieprawidłową glikemię na czczo.
Przy wyniku pomiędzy 140 mg/dl (7,8 mmol/l) a 199 mg/dl (11,0 mmol/l) stawiane jest rozpoznanie IGT, czyli stanu nieprawidłowej tolerancji glukozy (upośledzenie tolerancji glukozy).
Zarówno IGF, jak i IGT świadczą o stanie przedcukrzycowym. Gdy wynik testu doustnego obciążenia glukozą po dwóch godzinach wynosi więcej niż 200 mg/dl (11,1 mmol/l), jest to cukrzyca typu II.

Cukrzyca typu II

Cukrzyca typu II - insulinoniezależna jest najczęściej występującym na świecie rodzajem cukrzycy. Choroba obejmuje prawie 90 % wszystkich przypadków cukrzycy. Dużo osób jest w stanie przedcukrzycowym. Cukrzyca typu II jest trudna do zdiagnozowania. Zazwyczaj czas działa na niekorzyść, bo kiedy już dochodzi do stwierdzenia jej istnienia w organizmie są już inne powikłania. Choroba rozwija się powoli, niszczy narządy wewnętrzne.

Na cukrzycę typu II (tzw. insulinoniezależną) najczęściej zapadają osoby po 45 roku życia. Narażeni są zwłaszcza ci, którzy jedzą zbyt kaloryczne posiłki (dużo czerwonego mięsa, białe pieczywo, mało owoców i warzyw), prowadzą siedzący tryb życia, mało się ruszają, palą papierosy.
Choroba rozwija się wiele lat, długo nie dając żadnych objawów. Po "cichu" uszkadza nerki, wzrok, nerwy, serce i naczynia krwionośne. Przy cukrzycy typu II trzustka wytwarza insulinę, a mimo to stężenie glukozy we krwi wzrasta. Dochodzi do tego, ponieważ tkanki komórek nie odpowiadają na nią właściwie. Przyczyny są różne: insulina jest wydzielana w niewystarczającej ilości albo zbyt późno po posiłku. Może dojść do insulinooporności komórek, gdy glukoza nie przenika do ich wnętrza.
Przyczyną insulinooporności jest otyłość. Trzustka, aby utrzymać stężenie glukozy we krwi w normie, musi produkować coraz więcej i więcej insuliny. Komórki na nią jednak nie odpowiadają i nie wykorzystują glukozy, która pozostaje we krwi. Tak powstaje cukrzyca typu II. Tryb życia i dieta zahamują rozwój cukrzycy typu II. Przy wykrytej cukrzycy typu II konieczna jest zmiana trybu życia i dieta. Ułatwia ona utrzymanie stałego poziomu cukru we krwi, dostarcza wszystkich niezbędnych substancji odżywczych oraz energii potrzebnej do funkcjonowania organizmu. I pomaga schudnąć osobom z nadwagą lub otyłym.
Przy diecie 1000-1200 kcal, można schudnąć ok. 2,5 kg miesięcznie. Dzięki diecie stabilizuje się poziom cholesterolu oraz nadciśnienie tętnicze. Chory na cukrzycę powinien spożywać posiłki 5 razy dziennie w odpowiedniej ilości i jakości. 25% dziennego zapotrzebowania na kalorie powinno zaspokajać śniadanie, 15 % - drugie śniadanie, obiad - 35%, podwieczorek - 10 %, a kolacja - 15 %.
Zamiast smażyć - gotujmy na parze. Wybierajmy produkty jak najmniej przetworzone. Jasny chleb zastąp pełnoziarnistym, ziemniaki i biały ryż - grubą kaszą, pełnoziarnistym makaronem lub brązowym ryżem. Pełnotłuste produkty mlecznych, tłuste mięsa i wędliny (zwłaszcza wieprzowe) zamieńmy na chude mięsa drobiowe. Unikajmy masła, tłuszczy zwierzęcych, używaj oleju rzepakowego i oliwy. Jedz ryby 3 razy w tygodniu, pieczone w folii lub gotowane na parze. Do każdego posiłku dodawaj warzywa. Ogranicz jedzenie bananów, winogron i suszonych owoców (zawierają za dużo cukru). Zrezygnuj ze słodyczy, napojów słodzonych, soków, nektarów i alkoholu.
Oprócz diety niezwykle ważna jest nasza aktywność fizyczna: pływanie, siatkówka, aerobik, spacery w szybkim tempie, marszobiegi, nordic walking, taniec.

Cukrzyca

Czym różni się cukrzyca typu I od cukrzycy typu II?
Cukrzyca pojawia się, gdy organizm ma problem z produkcją insuliny, która pomaga przetwarzać cukier z pożywienia w energię. Kiedy jest za mało insuliny w organizmie, cukier zbiera się w krwiobiegu i prowadzi do choroby. Cukrzyca typu I to choroba autoimmunologiczna, typ II już nie
Osoby chorujące na cukrzycę typu I lub II mają ten sam problem, ale przyczyna jest inna.
Przy cukrzycy typu I przeważnie nie ma potrzeby przyjmowania insuliny, ponieważ jest to choroba autoimmunologiczna, układ odpornościowy atakuje i niszczy komórki tworzące insulinę w trzustce.
U osób z cukrzycą typu II organizm wytwarza insulinę, ale jest to niewystarczająca ilość, albo są trudności z jej skutecznym wykorzystaniem. Niebezpiecznie niski poziom cukru we krwi częściej występuje przy cukrzycy typu I. Spożywanie słodkości może być bardziej niebezpieczne przy cukrzycy typu II. Osoby z cukrzycą typu II muszą przestrzegać diety. Cukrzyca typu II jest powiązana z otyłością, spożywanie dużej ilości słodyczy prowadzi do nadwagi. Typ I zwykle występuje u dzieci, ale istnieje możliwość zachorowania na cukrzycę typu I w wieku dorosłym. Prawdopodobieństwo zachorowania na cukrzycę typu II wzrasta z wiekiem, zwłaszcza po 45-tym roku życia. Bez względu na to, na jaki typ cukrzycy chorujemy, należy poważnie traktować chorobę. Oba rodzaje mogą prowadzić do poważnych komplikacji, takich jak: ślepota, amputacje czy niewydolność nerek i inne. Można dożyć sędziwego wieku z obydwiema typami cukrzycy, ważne jest kontrolowanie poziom cukru we krwi. Ważna jest dieta i aktywność fizyczna.
Pierwsze objawy cukrzycy typu I - insulinozależna
Gdy poziom cukru jest wysoki, może pojawić się kwasica ketonowa. Dzieje się tak, gdy glukoza nie może być przetworzona w energię i organizm czerpie ją z reakcji spalania tłuszczów. Produktem ubocznym tego procesu są tzw. ciała ketonowe, które zakwaszają organizm. Kwasica ketonowa jest bardzo niebezpiecznym stanem. Może prowadzić do śpiączki i sytuacji bezpośredniego zagrożenia życia.
Jej objawy to:
ból brzucha, nudności, wymioty, głęboki, przyspieszony oddech, sucha skóra i uczucie suchości w jamie ustnej, zaczerwieniona twarz, zapach acetonu z ust.
Częste oddawanie moczu rzadko jest w pierwszym momencie kojarzone z cukrzycą typu I. Przy wysokim poziomie cukru we krwi dochodzi do wzmożonej produkcji moczu. Obciążone cukrem nerki bronią się, rozcieńczając mocz dodatkową ilością wody. Osoby z nieleczoną cukrzycą czują, że pęcherz jest zawsze pełny. Częstsze oddawanie moczu może być pierwszym objawem cukrzycy.
Silne pragnienie
Uczucie ciągłego pragnienia i zwiększona ilość przyjmowanych płynów to także objawy charakterystyczne dla cukrzycy. Większa ilość produkowanego moczu wiąże się ze zmniejszoną objętością wody we krwi i prowadzi do odwodnienia. Objaw ten zwykle nie jest kojarzony z cukrzycą.
Chudnięcie
Spadek wagi bez stosowania diety i zwiększonej aktywności fizycznej jest bardziej charakterystyczne dla cukrzycy typu I niż typu II. W tym rodzaju choroby trzustka z różnych przyczyn, np. z powodu infekcji wirusowej lub reakcji autoimmunologicznej, przestaje produkować insulinę. Glukoza nie dociera do komórek i organizm próbuje uzyskać energię z innych źródeł, np. rozkładając mięśnie i tkankę tłuszczową. Cukrzyca typu II przeważnie rozwija się dłużej, ze stopniowo narastającą insulinoopornością i dlatego przeważnie nie dochodzi do nagłej utraty wagi.
Zwiększony głód
Pozbawione glukozy komórki, mięśnie i inne narządy stale domagają się zastrzyku energii. Powoduje to zwiększonie uczucia głodu, któr może być odczuwalny również po posiłku. Przy braku insuliny, pomimo stałego dostarczania glukozy do organizmu, tkanki pozostają niezaspokojone i dlatego odczuwamy głód. Stałe uczucie zmęczenia, apatia, osłabienie, senność, niemoc wynikająca z braku energii. Przy braku insuliny glukoza zamiast w komórkach, znajduje się we krwi. Bardzo wrażliwe na brak glukozy są neurony ( komórki znajdujące się w mózgu). Stąd bierze brak siły i zmęczenie.
Zaburzenia ostrości widzenia
Zwiększone wydalanie wody z moczem, powoduje mniejszą ilość wody we krwi oraz innych obszarach organizmu, również w oczach. Mniej elastyczna soczewka nie jest w stanie prawidłowo dostosować się i spada ostrość obrazu oglądanych przedmiotów. Stąd w cukrzycy może wystąpić wrażenie pogorszenia się wzroku. Innym powikłaniem w cukrzycy jest zwyrodnienie siatkówki.
Zaburzenia czucia i mrowienie w palcach stóp
Mrowienie w nogach i zaburzenia czucia związane są z neuropatią. Zniszczenie neuronów postępuje stopniowo i dotyczy zwłaszcza kończyn. Objawy te nie wystąpią jako pierwsze w cukrzycy typu I. Będą pogłębiały się z czasem. Utrzymywanie prawidłowego poziomu cukru we krwi znacznie zmniejsza postęp neuropatii, ale nie hamuje jej całkowicie.

Kurzajki

Kurzajki to potoczna nazwa różnego rodzaju brodawek powstałych w wyniku zakażenia wirusem brodawczaka ludzkiego (HPV). Są zaraźliwe i można zarazić się przez kontakt z chorą osobą, z przedmiotami codziennego użytku, na basenie itp. Kurzajek nie wolno rozdrapywać, bo możemy przenieść wirusa na inne części naszego ciała lub na inne osoby. Najczęściej umiejscowione są na dłoniach, stopach i twarzy. Mogą występować pojedynczo lub w koloniach. W początkowej fazie zarażenia objawia się jako mały, ledwo widoczny pęcherzyk lub kilka blisko siebie. Czasami można tego nie zauważyć, ponieważ są w kolorze skóry. Z czasem rozrastają się, zmieniają barwę i przyjmują niebolesną różową lub szarą postać. Mogą mieć różne kształty: płaskie, wypukłe. Powierzchnia ich jest bruzdowata, nierówna.

Jak się ich pozbyć?
W zależności od szczepu wirusa, mają różną odporność na leczenie. Mogą zniknąć same po kilku tygodniach lub miesiącach w wyniku działania naszego układu odpornościowego. Te, które nasz organizm nie zwalczy, należy leczyć. Zdarza się, że te wyleczone z czasem odrastają.
Nie ma jednego skutecznego sposobu leczenia kurzajek. W domowych warunkach stosujemy lapis, preparaty zawierające mocznik, kwas mlekowy, lub inne związki żrąco-rozmiękczające.
Środki te należy stosować zgodnie z zaleceniami na ulotkach. Leczenie w ten sposób potrwa kilkanaście tygodni. Szybki i bardziej agresywny sposób walki z kurzajkami, to zamrażanie ich. W aptekach i drogeriach są dostępne specjalne aplikatory z ciekłym azotem. Jeżeli mamy obawy przed własnym leczeniem lub leczenie to nie daje efektów, należy udać się do dermatologa. Lekarz ten może nam przepisać środek, który jest wydawany na receptę. Może też zastosować chirurgiczne usunięcie kurzajki laserem, może je wyciąć, wyłyżeczkować, usunąć przy pomocy prądu lub zamrozić ciekłym azotem. W najbardziej opornych przypadach, może zastosować wstrzykiwanie substancji żrących.

Zęby

Często słyszy się o reagowaniu zębów na zimne lub ciepłe spożywane posiłki oraz na temperaturę otoczenia. Przyczyn tego stanu może być wiele: próchnica, ubytki przyszyjkowe lub klinowe oraz nieszczelność wypełnień. Jeżeli badanie stomatologiczne wykluczy powyższe przyczyny, to może to być spowodowane nadwrażliwością zębiny. Nadwrażliwość zębiny wywołują czynniki ogólne lub miejscowe (przemęczenie, ciąża, dieta, wyczerpanie nerwowe, styl życia itp.).
Przyczyną mogą być też choroby przyzębia, zły zgryz, złe szczotkowanie zębów podczas ich mycia. Nadwrażliwość leczona przynosi szybko ulgę, ale u wielu osób występuje naturalny proces obronny, który powoduje samoistne ustąpienie bólów.
W zależności od przyczyn stosuje się leczenie ogólne lub miejscowe. Pierwsze polega na podawaniu środków przeciwbólowych, uspokojających.
Leczenie miejscowe polega na zamknięciu lub zmniejszeniu średnicy kanalików zębinowych. Również samemu w domu można spróbować pozbyć się problemu nadwrażliwości stosując np. pasty z fluorem, pasty zawierające środki znoszące nadwrażliwość.

Probiotyki naturalne

Odgrywają dużą rolę w prawidłowym funkcjonowaniu organizmu człowieka, mają wpływ na nasze zdrowie i powinny być przyjmowane regularnie. Probiotyki są to żywe drobnoustroje mające korzystny wpływ na pracę jelit. Zasiedlają ścianki jelita grubego i wytwarzają kwas mlekowy oraz kwasy organiczne. Dzięki nim, bakterie gnilne i chorobotwórcze są zwalczane, a błona śluzowa jelit jest chroniona przed atakami innych, agresywnych szczepów. Probiotyki wzmacniają odporność, ponieważ komórki układu odpornościowego powstają właśnie w jelitach.
Probiotyki ochronią przed bakteriami szczepu Salmonella, Shigella, Helicobacter, Clostridium i innymi. Hamują rozwój i likwidują niekorzystne mikroorganizmy występujące w jelicie. Utrzymują prawidłowy stan mikroflory jelitowej oraz poziom odporności błony śluzowej. Ok. 70% naszego układu odpornościowego znajduje się właśnie w jelicie. Bakterie jelitowe możemy podzielić na dwie grupy - pożyteczne i szkodliwe, które wytwarzają substancje toksyczne, powodujące przewlekłe schorzenia i uszkodzenia organizmu. Probiotyki to bakterie pożyteczne o dobroczynnych właściwościach korzystnie wpływających na odczyn jelit, poprawiają trawienie, hamują wzrost szkodliwych bakterii, produkują witaminy B i K, ograniczają możliwość powstawania chorób nowotworowych itd.
Występują naturalnie w pożywieniu: sfermentowane wyroby mleczne (jogurty, kefiry, maślanka) oraz naturalnych kiszonkach (kiszona kapusta, ogórki itp). Kiszone warzywa spożywajmy często, gdyż są źródłem naturalnego kwasu mlekowego powstałego w czasie fermentacji. Priobiotyki regulują metabolizm, wspomagają trawienie białek, tłuszczy oraz węglowodanów, wzmacniają włosy, paznokcie i poprawiają wygląd skóry. Kiszonki zawierają dużo błonnika, ale mało kalorii.
Najlepsze są kiszonki domowej roboty, bo jako środek konserwujący stosujemy sól. Kiszonki mają dość dużo soli, która w nadmiarze szkodzi zdrowiu - to jedyna ich wada, ale wykonując je samodzielnie możemy ograniczyć jej ilość.

Jaką pić wodę?

Woda - coraz większą uwagę zwracamy na to, co pijemy. Spożywamy więcej wody mineralnej niż dawnej, popularna kranówa jest zastępowana różnymi dostępnymi na rynku wodami.
Najlepiej spożywać wodę z barwionych szklanych butelek, ale nie bezpośrednio z nich (chyba, że wypijemy od razu ją całą). Pijąc prosto z buteli wprowadzamy do niej ze śliną bakterie. Osoby zdrowe mogą pić każdy rodzaj wody, ale zalecane jest, żeby co jakiś czas zmieniać ją, zwłaszcza tą wysokozmineralizowaną. Jednak woda wodzie nierówna i tu podam kilka ważnych danych dotyczących wód.
Czytaj uważnie etykiety!
Prawidłowa etykieta na butelce z wodą powinna posiadać następujące dane: nazwę rodzaju wody, informację o zawartości minerałów, nazwę ujęcia i miejscowość wydobycia, nazwę i adres producenta, termin ważności do spożycia. Jeżeli jest sztucznie nasycona dwutlenkiem węgla, musi byc podana jego zawartość w % oraz musi być napis na etykiecie, że woda jest wysoko- lub niskonasycona.
Pić gazowaną czy nie?
Można spotkać wody naturalnie nasycone CO2, ale przeważnie producent sam przeprowadza nasycenie. Woda z naturalnym dwutlenkiem węgla może korzystnie wpływać na układ pokarmowy (pobudza wydzielanie soków żołądkowych i przyspiesza opróżnianie żołądka - wskazana przy chorobie wrzodowej). Pozytywne cechy nasycenia CO2 - poprawia smak, wpływa hamująco na rozwój bakterii i dlatego woda gazowana ma dłuższy termin przydatności do spożycia. Pobudza przemianę materii i zwiększa apetyt oraz jest bardziej skuteczna w gaszeniu pragnienia.
Negatywne cechy sztucznego nasycenia - działa rozpierająco i może uszkodzić błonę śluzową żołądka i zatok nosowych. Wody gazowanej nie powinny pić osoby będące na specjalnej diecie oraz z chorobą wrzodową. Może powodować niestrawność, nadkwasotę oraz jest zakazana do picia po operacjach. Nie wskazana jest dla dzieci i dla osób odchudzających się.
Naturalna woda mineralna
Pozyskiwana jest ze złóż podziemnych, które są w głębokich warstwach wodonośnych. Ma stały naturalny skład i zawiera składniki mineralne w ilościach oraz proporcjach korzystnych dla zdrowia. Nie przenikają do niej skażenia ze środowiska. Nie powinno się jej gotować. Jaką wodę wybrać dla siebie? Pomoże Ci zrobienie jonogramu (badanie krwi określające poziom składników mineralnych w Twoim organizmie).
Naturalna woda mineralna - podział ze względu na skład
Niskozmineralizowana - zawiera w 1 litrze poniżej 500mg składników mineralnych. Polecana jest dla wszystkich, nawet dzieci i niemowlęta mogą ją pić.
Średniozmineralizowana - zawiera w 1 litrze od 500 - 1500mg składników mineralnych. Można ją pić bez ograniczeń.
Wyskozmineralizowana - zawiera w 1 litrze powyżej 1500mg składników mineralnych. Nie powinny jej pić dzieci, osoby chore na nerki i wątrobę. Jeżeli mamy zamiar pić ją przez dłuższy czas, należy to skonsultować z lekarzem.
Duże ilości związków mineralnych obciążają układ moczowy i wątrobę oraz przyczyniają się do zachorowań na różne choroby, np. sód powoduje wzrost nadciśnienia tętniczego. Dlatego bezpieczniej jest pić codziennie wodę nisko i średniozmineralizowaną.
Naturalna woda źródlana
Wydobywana ze złóż podziemnych z płytszych warstw wodonośnych. Nie zawiera większych ilości składników mineralnych i jej skład chemiczny oraz właściwości nie są stałe. Również ilość składników mineralnych jest zmienna. Przeznaczona jest dla osób dorosłych do codziennego spożycia. Po otworzeniu butelki, należy ją wypić w ciągu 24h. Po tym czasie należy ją przegotować.
Woda stołowa
Otrzymywana jest w wyniku zmieszania wody źródlanej lub wody podziemnej (studnie) używanej w gospodarstwach domowych z naturalną wodą mineralną lub z wodą sztucznie zmineralizowaną. Taka woda zawiera bardzo mało związków mineralnych i jej skład jest bardzo różny. Nadaję się do gotowania, a na pewno trzeba ją przegotować z otwartej butelki po upływie 24h.
Wody lecznicze

Wiele uzdrowisk rozlewa swoje wody zdrowotne do butelek i dlatego kurację możemy przeprowadzić w domu. Jednak należy to uzgodnić z lekarzem, bowiem picie bez kontroli, może nam jeszcze bardziej zrujnować zdrowie. Wody o właściwościach leczniczych powinny zawierać w 1 litrze nie mniej niż 1000 mg składników mineralnych. Również powinny mieć co najmniej 100 mg naturalnego dwutlenku węgla lub:
10 mg jonu żelazowego (Fe 3+)
1 mg jonu fluorkowego (F -)
5 mg jonu bromkowego (Br -)
1 mg siarki (S 3+)
1 mg jonu jodkowego (J -)
0,7 mg arsenu (As 3+)
5 mg kwasu metaborowego (HBO2)
10 mg kwasu metakrzemowego (H2SiO32-)
Jakie wody i na jakie dolegliwości?
Choroba wrzodowa - Jan, Henryk i Franciszek, Zuber. Kamica nerkowa - Dąbrówka i Józef, Jan, Zuber II. Kamica żółciowa - Jan i Tadeusz.
Nadkwaśność żołądka - Zuber. Nerwice i zapalenie przydatków - Słotwinka. Zaparcia - Krakowianka.
Woda z dużą ilością magnezu - ponad 50mg/.l Korzystnie wpływa na układ nerwowy. Polecana dla osób narażonych na stres, chorym na cukrzycę, ponieważ magnez pobudza wydzielanie insuliny. Osoby z niewydolnością nerek powinny ograniczyć picie tej wody.
Woda z wysoką zawartością wapnia - minimum 150mg/l. Pomaga przy osteoporozie, dobrze wpływa na serce, mięśnie i układ nerwowy. Ma właściwości przeciwuczuleniowe. Jednak zbyt duża ilość wapnia nie jest wskazana dla osób mających problemy z kamicą nerkową i żółciową.
Woda niskosodowa - do 20mg/l. Wskazana dla osób z nadciśnieniem.
Woda z wodorowęglanami - min. 600mg/l. Dla osób z nadkwasotą i chorobą wrzodową.
Woda z fluorem - ma działanie zapobiegające próchnicy i osteoporozy, jednak nie wolno jej pić bez ograniczeń.

Stres

Praca lub brak pracy, ciągła gonitwa, problemy dnia codziennego powodują stres, który jest poważnym problemem dzisiejszej cywilizacji. Stres jest zjawiskiem biologicznym, reakcją organizmu na stawiane mu wymagania fizyczne i psychiczne. Stresem określa się bodźce, które zmieniają stan gotowości człowieka do działania. Dzięki nim życie nie jest nudne, krótkotrwały stres jest czynnikiem mobilizującym, pomaga nam przezwyciężać trudności, kłopoty.
Największą wydolność uzyskujemy przy średnim poziomie stresu (lekkie pobudzenie). Natomiast duży poziom stresu paraliżuje nasze działania, nasze nerwy nie są wstanie wykonać naszych zamierzeń. Jeżeli natomiast dociera do nas zbyt wiele bodźców, wówczas zaczynamy odczuwać dyskomfort. Jeżeli wciąż jesteśmy poddawani silnemu oddziaływania bodźców, znacząco pogarsza się nasze samopoczucie, zdrowie i wreszcie może dojść do poważnych zaburzeń. Dobre opanowanie radzenia sobie ze stresem zapewni nam komfort życia, ale i przed zmaganiami ponad nasze siły.
Fizjologiczne podstawy stresu
Pamiętajmy jednak, że stres jest częścią naszego życia i przetrwania. Nasz instynk samozachowawczy w stresie uruchamia mechanizmy obrony i ataku. Cel nadrzędny to przetrwać atak i stworzyć sobie warunki do dalszego życia. Do realizacji tego potrzebna jest możliwość podporządkowania funkcji całego organizmu tylko obronie lub atakowi.
Aby układ taki charakteryzowała wysoka sprawność i niezawodność, większość funkcji przystosowawczych realizowana jest odruchowo. Gdy zachodzi taka potrzeba z niewielkich położonych powyżej nerek gruczołów wydzielane są trzy hormony: adrenalina (80%) i w mniejszych ilościach dopamina i noradrenalina. Hormony te pozwalają na szybkie wyzwolenie energii potrzebnej do ataku, obrony czy ucieczki. Mechanizm ten działa jak aktywacja alarmu w sytuacji zagrożenia i nie daje czasu na zastanowienie czy podejmowanie decyzji, co zwiększa szanse sukcesu. Niski poziom adrenaliny w naszym organiźmie powoduje znużenie i apatię. Oprócz w/w hormonów w naszym organiźmie wytwarzany jest przez warstwę pasmowatą kory nadnerczy kortyzol, który nazywany jest hormonem stresu stawianym na równi z adrenaliną. Kortyzol ma również działanie przeciwzapalne oraz zatrzymuje sól. Przewlekły nadmiar kortyzolu we krwi przyczynia się do powstawania tkanki tłuszczowej (bawoli kark, otyłość brzuszna), rozstępów itp.
Oznaki stresu
1. Pobudzenie emocjonalne, biegunka.
2. Wzrost ciśnienia krwi, ból głowy, wzrost poziomu cukru we krwi.
3. Przyspieszony oddech, przyspieszona akcja serca, kołatanie serca, drżenie rąk, lęk i niepokój.
4. Suchość w ustach, "gęsia skórka", szczękościsk, sztywność karku.
5. Brak rozsądnego działania, kłopoty z koncentracją.
Efektem jest pobudzenie emocjonalne oraz przygotowanie mięśni do użycia (zwiększona ilość energii - cukier, dostarczenie większej ilości tlenu - szybszy oddech, oraz lepsza dystrybucja - pobudzenie układu krążenia). Natomiast "gęsia skórka" to nic innego jak nastroszenie włosa tak jak w świecie zwierząt - aby być większym i straszniejszym. Po zużyciu dostępnych zasobów na atak, obronę czy ucieczkę następuje faza odpoczynku - relaksacji, okres potrzebny do regeneracji sił.
U naszych przodków stres przeważnie włączał się na widok dzikich zwierząt, z braku jedzenia, zimna. W naszych czasach rozwój cywilizacji spowodował powstanie bardzo dużej ilości czynników stresogennych. Nasz przodek miał mało powodów do zestresowania się. Nam natomiast przybyło wiele dóbr pomagających w życiu, które jednak często są przyczyną stresu. Pochopnie i często bezwiednie używamy "auto alarmu" często i w przypadkach błahych. Rozlane mleko, korek na ulicy, złe spojrzenie kogoś, popsuty telewizor itp. Dobra cywilizacji zanieczyściły nasze życie stresem", co źle wpływa na nasze zdrowie nie wpływa.
Wpływ i zasięg stresu zależy od naszej osobowości i podejścia do życia np. ukradziono nam samochód:
- pierwsza osoba - nareszcie pozbyłem się tego starego psującego się grata. Za zwrot ubezpieczenia, kupię sobie wreszcie nowy,
- natomiast inna osoba będzie lamentować do końca życia.
Od naszej osobowość zależy jak sobie radzimy w różnych sytuacjach. Osoby umiejące panować nad stresem są odporniejsze na choroby. Jednak odporność na stres jest cechą indywidualną. Najgorzej ze stresem radzą sobie pesymiści, osoby zamknięte w sobie oraz bardzo ambitne, którzy każdy błąd przeżywają jak osobistą tragedię.
Co jest przyczyną powstawania stresu:
- środowisko szkolne i środowisko pracy: presja czasu, np. dotrzymanie terminu, chęć sprostania wymaganiom przełożonym, nadmiar obowiązków, obawa porażki, utraty pracy, brak pracy itp.;
- środowisko życia: hałas, tłok, korki, załatwianie spraw w urzędach;
- życie rodzinne: trudności w kontaktach z partnerem, śmierć bliskiej osoby, rozwód, chęć bycia idealnym rodzicem;
- stres biologiczny: w sytuacjach zagrożenia życia lub zdrowia;
- długotrwałe zmęczenie lub wyczerpanie jest następstwem długotrwałego oddziaływania wytężonej pracy, nauki i pojawia się, gdy stawiamy sobie wygórowane wymagania.
Jak zaradzić sytuacjom stresowym?
Najlepiej byłoby unikać sytuacji stresowych, jednak nie jest to łatwe, a w niektórych sytuacjach wręcz nie możliwe. Pokonywanie stresu należy rozpocząć od ustalenia jego przyczyny. Nie dopuszczać do sytuacji, kiedy przejdzie on w formę przewlekłą. Możemy to zrobić samodzielnie lub z pomocą psychoterapeuty, czy też najbliższej osoby. Rozsądna i chłodna ocena sytuacji pozwoli nam stwierdzić, czy można w niej coś zmienić, czy też wszelkie próby będą tylko stratą czasu i energii, które mogą jeszcze bardziej pogłębić zjawisko stresu. Pozwoli nam to lepiej poznać nasze mocne i słabe strony, a w przyszłości przewidzieć, które sytuacje niosą dla nas duże ryzyko stresu. Wiara we własne możliwości oraz przekonanie, że nawet w syutuacjach beznadziejnych jest jakieś wyjście pozwala rozładowć stan napięcia stresowego. W pokonywaniu stresu możemy wspierać się metodami naturalnymi, np. muzykoterapią, aromaterapią, medytacjami, masażem, ziołolecznictwem lub farmakologicznymi - ziołowe leki uspokajające, magnez z witamina C. Duże znaczenie ma oparcie bliskich osób oraz życzliwość i optymizm innych ludzi, którymi należy się otaczać (unikać pesymistów i osób ciągle narzekających).
Smutków nie należy topić w alkoholu - prowadzi to do uzależnienia, a nie rozwiązuje problemów. Nie nadużywajmy leków uspokajających i nasennych - również powodują uzależnienie. Nie leczmy kłopotów objadaniem się, doprowadzi to do nadwagi, która stanie się następną przyczyną naszych problemów. Kawa i papierosy również nie są dobrym lekiem na stres.
Na codzienny stres dobra jest aktywność fizyczna: sport, spacer z psem, praca w ogrodzie, prace domowe, kontakt z naturą. Warto mieć i poświęcać czas na hobby, które nas odpręża. Podarujmy sobie każdego dnia chociaż pół godzinki "nic nierobienia", przestrzegajmy właściwego odpoczynku, snu.
Często dręczą nas sprawy nieistotne, które analizujemy, ciągle szukamy rozwiązania - odpuśćmy je, a z czasem okaże się, że proste rozwiązanie przyszło same. Spotykaj się ze znajomymi, pozwól sobie na trochę szaleństwa, a nawet wygłupianie się.
Jakie reaguje nasz organizm na stres?
Zdenerwowanie, stany lękowe wyzwalają w naszym organiźmie adrenalinę, kortyzol, które mają wpływ na:
Brzuch - nadmiar kwasu żołądkowego, znaczny przyrost wagi lub zanik (chudnięcie).
Głowa - napady bólu głowy, zawroty. Gruczoły potowe - nagłe pocenie się.
Oddech - płytki, nieregularny powodujący szybkie zmęczenie przy niewielkim wysiłku.
Problemy płciowe - nieregularne miesiączki, spadek popędu seksualnego, oziębłość, kłopoty z potencją.
Szyja - sztywność i ból karku. Skóra - suchość skóry, trądzik, łuszczyca, alergia.
Włosy - bardziej podatne są na przetłuszczanie, a nawet łupież oraz mogą wypadać.
Jakie choroby może powodować stres?
1. Choroby serca, zaburzenia rytmu serca, nadciśnienie tętnicze, zawał.
2. Chorobę niedokrwienną, chorobą wrzodową żołądka i dwunastnicy.
3. Nerwice, bezsenność, depresja, stany lękowe i fobie.
4. Zwiększoną zachorowalność na choroby zakaźne przez obniżenie odporności organizmu.
5.Zaburzenia miesiączkowania u kobiet i zaburzenia potencji u mężczyzn.

Prostata

Pierwsze objawy mogą pojawić się już w wieku 40 lat, a nawet wcześniej. Jednak najczęściej pojawia się w wieku 50 lat i dotyka ona ponad 50% mężczyzn. Zadaniem prostaty jest produkcja płynu, który jest składnikiem nasienia oraz odpowiada za wzwód podczas stosunku. Przyczyny powiększania się stercza wciąż nie są do końca jasne. Nadal nie wiadomo dlaczego u jednych mężczyzn prostata rośnie wolniej i do końca życia nie stwarza żadnych problemów, u innych jej komórki ulegają degeneracji sprzyjając rozwojowi nowotworu. Sprzyjają zaburzenia hormonalne, otyłość i tłuszcze zwierzęce.
Zalecana jest dieta bogata w warzywa i owoce:
pomidory, zielona herbata, różowe winogrona, truskawki, maliny, groszek zielony, rozmaryn, czosnek oraz owoce cytrusowe.

Powiększająca się prostata uciska na cewkę moczową, powodując problemy z moczem, zakażenie dróg moczowych, kamica, zatrzymanie moczu, niewydolność nerek. Najczęściej występuje częste oddawanie moczu, wyciekanie moczu kroplami, słaby strumień, wydłużony czas sikania, bóle w dole brzucha.
U mężczyzn z powiększonym sterczem, a nie odczuwających dolegliwości, stosuję się obserwację. W przypadku pojawienia się pierwszych objawów stosuje się leki.

Leczenie zabiegowe polega na usunięciu tkanki gruczolaka jedną z wielu metod: adenomektomia, laseroterapia, termoterapia mikrofalowa itp.
Każdy mężczyzna w wieku ok. 50 lat powinien wykonać badania oceniające wielkość prostaty, która może zwiększyć swoją wagę od 20 aż do 500g. Gruczoł jest dojrzały ok. 30 - go roku życia mężczyzny i ma 3-3,5 cm szerokości. Odpowiada za wzwód podczas stosunku. Tu jest więcej o prostacie

Paradontoza

Paradontoza to zapalenie przyzębia. Jest to choroba infekcyjna tkanek przyzębia, która w skrajnych przypadkach może doprowadzić do utraty zębów. W czasie tej choroby zęby się ruszają i można je łatwo wyłamać w czasie jedzenia. Dosłownie można "wyjąć je palcami". Może dotknąć każdej osoby bezwzględu na wiek i płeć. Paradontoza rozwija się w przypadku zakłócenia równowagi pomiędzy czynnikami obronymi a atakującymi tkanki przyzębia drobnoustrojami płytki nazębnej.
Mechanizmy obronne radzą sobie z niewielką ilością płytki bakteryjnej, która gromadzi się na powierzchni zębów.
Początkowo płytka nazębna składa się głównie z bakterii Gram-dodatnich. W miarę odkładania się płytki nazębnej i kamienia nazębnego przeważnie przy braku odpowiedniej higieny jamy ustnej, zaczynają pojawiać się bakterie Gram-ujemne. Stały kontakt płytki bakteryjnej z dziąsłem prowadzi do stanu zapalnego. Przyczyny stanu zapalnego to nie odpowiednia higiena jamy ustnej, stres, cukrzyca, palenie tytoniu, osteoporoza, czynnik genetyczny, choroby ogólnoustrojowe.

Leczenie zaczyna się od usuwania kamienia i płytki bakteryjnej.
Odpowiednie pasty i płyny do płukania ust wspomagają leczenie stanu zapalnego dziąseł. Przy zaawansowanych stanach zapalnych powstają głębokie kieszonki, które utrudniają dokładne usunięcie złogów poddziąsłowych. W takich przypadkach przeważnie wykonuje się zabiegi chirurgiczne.
Ważna jest profilaktyka. Należy stosować preparaty zawierające flawonoidy będące związkami pochodzenia roślinnego.
Występują w owocach (szczególnie w cytrusowych), warzywach, kaszy gryczanej, herbacie , winie czerwonym itp. Herbata czarna i czerwona podobno korzystnie wpływa na hamowanie rozwoju bakterii płytki nazębnej. Należy dokładnie myć zęby przez ok. 3 minuty i przynajmniej dwa razy dziennie.

Nadciśnienie tętnicze

Nadciśnienie powyżej 140/90 mmHg zwiększa się ryzyko ataku serca, udaru. Wysoki poziom cholesterolu, nadwaga, brak ruchu itp. również zwiększają ryzko powstania nadciśnienie. Jednak nie zawsze jest znana przyczyna jego powstania. Czasami słyszymy od lekarza o nadciśnieniu samoistnym lub pierwotnym. Niewielkie nadciśnienie możemy uregulować aktywnością fizyczną i odpowiednią dietą (np. 1 ząbek czosnku na wieczór, zrezygnujmy z soli). Dla nadciśnieniowców zalecane są ćwiczenia dotleniające (wolny bieg, spacer w połączeniu z szybkim marszem). Ćwiczenia siłowe należy uzgodnić z lekarzem. Przy nadciśnieniu tętniczym niewskazane są ćwiczenia z dużym obciążeniem wysiłkowym, np. sprint, wioślarstwo, długie bieganie, wspinaczka wysokogórska, narciarstwo zjazdowe itp.
Dieta przy małym nadciśnieniu pomaga utrzymać normę
Niektóre osoby nie potrzebują przyjmować na stałe leków na nadciśnienie, zwłaszcza w początkowej fazie choroby. Skuteczne mogą być naturalne produkty żywnościowe. Warto je stosować, ale jest jeden warunek - systematyczność. Należy zrezygnować z żywności smażonej w panierce i dużej ilości tłuszczu, ze smalcu, z konserw, z serów żółtych, pełnotłustego nabiału i przegryzek w postaci słonych paluszków, chipsów. Ograniczamy mięso i wędliny, a sól zastępujemy ziołami i czosnkiem. Jedzmy codziennie warzywa i owoce oraz gotowane lub pieczone ryby minimum 2 razy w tygodniu. Jedzmy pełnoziarniste pieczywo, razowe, orkiszowe, kasze gruboziarniste, bo zawierają węglowodany złożone dodające energii.
Produkty korzystne w diecie nadciśnieniowej
Gorzka czekolada - min. 70% kakao. Jest bogata w flawonole, poprawiające elastyczność naczyń krwionośnych. Wystarczy jeść 3 razy w tygodniu - 100 g podzielić na 3 porcje.
Woda z cytryną: pomoga obniżyć ciśnienie (witamina C, potas).
Grejpfruty, pomarańcze zawierają witaminę C, która pomaga usunąć z organizmu sód, co obniża ciśnienie. W grejpfrutach zawarta jest naringenina, która reguluje też poziom glukozy.
Ryby: makrela, łosoś, pstrąg to dobre źródło zdrowych kwasów omega-3, obniżających ciśnienie krwi.
Płatki owsiane: zawierają substancje, które obniżają cholesterol. Działają jako prebiotyk i wzmacniają układ immunologiczny.
Sok z aronii i buraków posiadają substancje, które wpływają na poszerzanie naczyń krwionośnych. 250 ml soku dziennie wpływa pozytywnie ciśnienie w organizmie.
Sok z pomidorowy posiada potas, który uelastycznia tętnice oraz wypłukuje nadmiar soli z pożywienia. W pomidorach jest też substancja, która obniża poziom cholesterolu.
Siemię lniane zawiera argininy i glutaminy, które zapobiegają chorobom serca. Jest źródłem fitosteroli obniżających zły cholesterol (wystarczy 1-2 łyżki mielonego siemienia dziennie przez miesiąc i 1 miesiąc przerwy).
Zioła: lubczyk, oregano, bazylia to doskonałe zamienniki soli - poprawiają trawienie i ułatwiają przyswajanie składników odżywczych. Bazylia posiada działanie uspokajające i zmniejszające stres.

Opryszczka

Opryszczkę powodują wirusy HSV-1 i HSU-2. Wirus HSV-1 jest przyczyną powstawania opryszczki w rejonie twarzy, a wirus HSV-2 jest odpowiedzialny za występowanie opryszczki w dolnych partich ciała (przeważnie w okolicy narządów płciowych). Opryszczka to problem powracający. Wirusem opryszczki jest zarażonych większość ludzi, ale tylko u części z nich następuje pojawienie się tego schorzenia.

Opryszczka najczęściej pojawia się, gdy nasz organizm ma obniżoną odporność spowodowaną przemęczeniem, złą dietą, stresem, przeziębieniem oraz w czasie chorób zakaźnych. Ogólne objawy przed wystąpieniem opryszczki. W miejscu mającej pojawić się opryszczki skóra staje się lekko napięta oraz możemy odczuwać lekkie mrowienie. W następnej fazie pojawiają się pęcherzyki wypełnione zakaźnym płynem, które po kilku dniach przysychają tworząc strupki. Tych strypków nie należy rozdrapywać, bowiem zakażenie możemy przenieś w inne miejsce. Również nie należy zmian chorobowych dotykać.
Jak leczyć opryszczkę i czy leczyć?
Opryszczkę należy leczyć, pomimo, że nie jest groźna, ale mogą powstać niebezpieczne powikłania. Leczenie opryszczki nie usunie wirusa na stałe z naszego organizmu. Leki stosowane w leczeniu tej dolegliwości łagodzą jedynie objawy. Ważne jest, żeby szybko zareagować. W początkowej fazie choroby stosowane miejscowo kremy, maści przeciwwirusowe i przeciwzapalne, powinny przynieś porządany efekt.
Na rynku dostępne są również plastry działające przeciwwirusowo na opryszczkę wargową, które osłaniają miejsce objęte chorobą (zmiejszają rozprzestrzenianie się jej). W bardziej ciężkich przypadkach stosuje się leczenie doustne lub dożylne, które może zalecić lekarz. Jeżeli mamy częsty nawrót opryszczki, należy wzmocnić nasz układ odpornościowy: odpowiednia ilość snu, odpowiednie wyżywienie, unikanie stresu, aktywność fizyczna itp.

Jak prawidłowo brać leki?

Czym popijać leki?
Najlepsza jest niegazowana woda, ale nie wysokozmineralizowana, bo minerały mogą zaburzyć działanie preparatu. Nie łączmy leków z kawą, herbatą, napojami mlecznymi, sokami owocowymi, warzywnymi i alkoholem, nawet niskoprocentowym. Mogą osłabić lub nasilić działanie lekarstwa. Np. preparaty żelaza popite herbatą, a antybiotyki mlekiem mogą nie zostać przyswojone przez organizm.
Tabletka na ból głowy popita kawą może nasilić ból, wywołać kołatanie serca, bezsenność. Sok grejpfrutowy zwiększa stężenie wielu leków we krwi, nawet 15 krotnie oraz grozi ich przedawkowaniem. Kapsułek nie należy otwierać, by wysypać jej zawartość. Jeśli mamy tabletkę w kolorowej otoczce, nie rozgryzajmy jej, bo może nie zadziałać. Zanim dotrze do jelita, zostanie zniszczona przez kwas solny w żołądku. Nie dzielmy tabletek, które nie mają fabrycznej podziałki - unikniemy zażycia niewłaściwej dawki.
Niebezpieczne połączenia
Nabiał - zawarty w nim wapń blokuje wchłanianie niektórych antybiotyków, np. tetracyklin. Połączenie produktów mlecznych z preparatem na osteoporozę może spowodować, że lek nie zadziała.
Produkty pełnoziarniste i inne bogate w błonnik nie powinny być łączone z trójpierścieniowymi lekami przeciwdepresyjnymi. Błonnik osłabia ich działanie. Nie łączmy go też z lekami zawierającymi naparstnicę, stosowaną w arytmii czy niewydolności serca.
Tłuste mięso w połączeniu z teofiliną może wywołać spadek ciśnienia, zaburzenia rytmu serca, bezsenność. Z tłuszczami zwierzęcymi nie zażywajmy leków neurologicznych, antyarytmicznych czy antydepresyjnych, np. z diazepamem.
Cytrusy z lekami antyhistaminowymi, na nadciśnienie, może spowodować gwałtowne obniżenie ciśnienia tętniczego i ból głowy. Zielone warzywa osłabiają działanie leków przeciwzakrzepowych (warfaryny, acenokumarolu).
Właściwe przyjmowanie leków
Prawidłowe postępowanie w przyjmowaniu lekarstw bardziej nam pomoże przy zwalczaniu choroby. Nie możemy ich zażywać dowolnie, przed wzięciem leków, nawet tych bez recepty, dokładnie przeczytajmy ulotkę. Leki na receptę bierzmy według wskazań lekarza, nawet jeśli ulotka zaleca inaczej. Pilnujmy równych odstępów między kolejnymi dawkami, to zapewni właściwy poziom substancji aktywnej we krwi. Ta zasada jest ważna szczególnie w przypadku antybiotyków. Antybiotyk wybierajmy do ostatniej tabletki, nieodstawiajmy go, czując już wyraźną poprawę. Przerwanie leczenia spowoduje, że bakterie znów zaczną się namnażać i choroba może wrócić.
Osoby z chorobami przewlekłymi i w starszym wieku przeważnie biorą po kilka leków na różne schorzenia. Nie zażywajmy ich wszystkich jednocześnie, bo może dojść do interakcji między nimi. Gdy nie mamy szczególnych zaleceń od lekarza co do pory dnia, rozłóżmy to na cały dzień. Jest to kłopotliwe, ale jak mamy możliwość, to rozłóżmy branie leków w czasie.
Leki na nadciśnienie najlepiej brać rano, by w ciągu dnia uniknąć skoków ciśnienia. Czasami lek jest potrzebny też wieczorem, gdy ciśnienie jest za wysokie.
Leki obniżające cholesterol i uspokajające najkorzystniej jest stosować wieczorem, bo o tej porze ich działanie jest najlepsze. Między różnymi lekami przeciwbólowymi należy robić minimum 4 godziny odstępu oraz między nimi, a tymi na inne dolegliwości. Leki moczopędne nie stosujmy na noc, bo sen będzie przerywany na odwiedziny toalety. Syropy i tabletki wykrztuśne powinny być stosowane do godziny 17.00-18.00 (ostatnia dawka 4-5 godzin przed położeniem się). Duża część leków nie powinna być przyjmowana podczas posiłku, bo mogą wchodzić w niekorzystne reakcje z żywnością.
Gdy nie ma zaleceń, najbezpieczniej zażywać leki dwie godziny przed lub dwie godziny po jedzeniu. Informacja o przyjmowaniu leków na czczo, oznacza, że trzeba je brać co najmniej osiem godzin po ostatnim posiłku, czyli kolacji, ale nie później niż godzinę przed śniadaniem. Zwykle tak przyjmowane są leki hamujące wydzielanie kwasu solnego w chorobie wrzodowej żołądka, dwunastnicy, na osteoporozę lub w chorobach tarczycy. Zalecenie, żeby przyjąć specyfik przed jedzeniem, wskazane jest, żeby zrobić to 20 - 30 minut przed posiłkiem. Kiedy musimy wziąć tabletkę po posiłku, najlepiej zrobić to 20 - 30 minut po nim.
Jak przechowywać lekarstwa?
W nieodpowiednich warunkach w lekach zachodzą niekorzystne reakcje chemiczne. W ulotce mamy napisane, w jaki sposób dany specyfik powinien być trzymany. Jeśli nie ma takiej informacji, najlepiej robić to w temp. pokojowej (15-25°C), w zamkniętym, oryginalnym opakowaniu. Miejsce musi być suche, ciemne. Niektóre leki wymagają przechowywania w lodówce. To większość probiotyków, insulin, szczepionek, niektórych leków wziewnych, kropli do oczu, preparatów w proszku do przygotowania zawiesiny.

Depresja

Jest to stan przygnębienia, smutku, zobojętnienia, utraty zainteresowań, zaniku odczuwania przyjemności, brak zdolności do działania, brak energii itp. Jeżeli taki stan utrzymuje się przed dłuższy czas, należy udać się do lekarza, bo mogą być to oznaki depresji.

Depresja to zaburzenia nastroju, ale nie zawsze oznacza to chorobę. Przecież codziennie mamy różne nastroje: smucimy się, cieszymy się, nic nam się niechce, a innym razem rozpiera nas energia. Jeżeli stan smutku i przygnębienia występuje przez dłuższy czas (dwa, trzy tygodnie), udajmy się do specjalisty. Stany najgorszego nastroju objawiają się najczęściej w godzinach porannych.
Smutek w depresji jest niezależny od tego co w danym momencie naszego życia się dzieje (mamy sukcesy, nie mamy problemu, ale nam towarzyszy smutek). W depresji stajemy się małomówni, niespokojni, mamy stany lękowe, nie wychodzimy z domu. Nic nam sie nie chce (mycie, ubranie, przygotowanie sobie jedzenia), nie mamy ochoty nawet na drobne czynności, nie możemy znaleźć sobie miejsca. Nie mamy ochoty oglądać telewizji, korzystać z komputera, mamy kłopoty ze snem, czujemy się ciągle zmęczeni. Zdrowi ludzie najbardziej aktywni są w godzinach porannych, w godzinach popołudniowych zaczynają odczuwać zmęczenie, a wieczorem idą spać.
U osób z depresją poprawa nastroju następuje po południu, a nawet dopiero wieczorem. Inne objawy depresji to: pesymizm (negatywne myślenie o sobie), spowolnienie mowy, ruchów, brak koncentracji, kłopoty z pamięcią, niepokój, drażliwość, skłonność do płaczu, kłopoty z podejmowaniem decyzji, bezradność, utrata zainteresowań, unikanie kontaktów ze znajomymi, utrata apetytu, który chory może sobie rekompensować objadaniem się w nocy.
Przyczyny depresji są różne: negatywne wydarzenia (śmierć bliskiej osoby, choroby, kłopoty rodzinne, problemy finansowe, utrata pracy lub prestiżu społecznego) i wiele innych czyników. Na rozwój depresji wpływ mają również zaburzenia biochemiczne w mózgu dotyczące dopaminy, serotoniny, noradrenaliny. Stwierdzono, że w depresji spada aktywność tych substancji. Cały czas trwają badania nad przyczynami depresji i są odkrywane nowe przyczyny.
Depresja to tak samo straszna choroba jak i inne groźne dla naszego zdrowia. Powoduje ogromne cierpienie, wpływa na wszystkie aspekty naszego życia, a nieleczona może byc przyczyną rozwoju innych chorób, np. cukrzycy, chorób układu krążenia itp.
Leczenie depresji polega na dwóch głównych sposobach: leczenie farmakologiczne i psychoterapia. W depresji zaawansowanej lepsze efekty uzyskuje się leczeniem farmakologicznym (lekami). Leczenie trwa długo, a pierwsze efekty po przyjmowaniu leków widać po 2-3 tygodniach. Całe leczenie w pierwszej depresji powinno trwać 6 miesięcy, nawet gdy objawy ustąpią wcześniej. Obecne leki II generacji są lepiej tolerowane niż te starsze.
Pierwsze objawy depresji
Trwałe pogorszenie nastroju - depresja może objawiać się ciągłym stanem złego nastroju, który nie ustępuje. Krótkotrwałe pogorszenie nastroju nie powinien nas niepokoić.
Spadek energii - odczuwamy ciągłe zmęczenie, choćbyśmy odpoczywali cały dzień lub tydzień.
Skrajny samokrytycyzm - obwinianie Siebie, że jest obciążeniem dla innych, czuje się niechciana i uważa się za 7 nieszczęść.
Obwinianie się - uważają, że nieszczęścia powstają z ich winą, nawet tych dotyczących bliskich osób.
Spadek sprawności intelektualnej - zaczynają się problemy z logicznym myśleniem, wykonanie prostych czynności, to droga przez mękę. Stają się życiowo bezradni, przecież były osobami bardzo sprawnymi umysłowo.
Trudności ze snem - jeden z wielu, częsty objaw depresji. Złe przespane lub nieprzespane noce, powodują ciągłe zmęczone. Zazwyczaj sen trwa ok. 4-5 godzin na dobę i jest kilka razy przerwany.
Utrata masy ciała - szybkie chudnie, spowodowane zanikiem ochoty na jedzenie, chory nie odczuwa głodu.
Myśli samobójcze - na pewno mamy depresję, jeżeli po głowie krążą nam myśli samobójcze i należy zgłosić się na wizytę u lekarza specjalisty.
Jeżeli, zauważymy 4 z ww objawów, należy skonsultować to u psychiatry. Wcześniej wykrytą depresję łatwiej wyleczyć, a później kontrolować.

Cholesterol

Cholesterol też jest potrzebny, ponieważ bez niego organizm nie byłby w stanie funkcjnować. Przy jego pomocy powstają hormony płciowe i kory nadnerczy, kwasy żółciowe oraz witamina D. Wchodzi w skład błon komórkowych. Problem zaczyna się, gdy mamy go za dużo, a zwłaszcza tego złego.
Ogólnie cholesterol dzielimy na zły (LDL) i dobry (HDL).

Jeżeli mamy ponad normę złego, to osadza się on na ścianach naczyń krwionośnych (w mózgu, nerkach, nogach itp.). Zwężone naczynia utrudniają dopływ krwi do narządów. Zły cholesterol (LDL) odkłada się także na tętnicach wieńcowych, co często jest przyczyną zawałów. Dobry cholesterol (HDL) usuwa nadmiar złego z tętnic i transportuje go do wątroby, w której jest rozkładany i wydalany z organizmu.
Przyczyny wzrostu cholesterolu są różne:
nadwaga, złe odżywianie (tłuste mięsa i wędliny, tłusty nabiał, twarde tłuszcze, np.żółte i topione sery, masło, smalec, potrawy smażone, chipsy, itp.), dziedziczenie genetyczne. Im bardziej tłusta dieta, tym więcej cholesterolu, bowiem organizm najwięcej produkuje go 60-80% z tłuszczu pochodzenia zwierzęcego, tzw. tłuszcze nasycone.
Zachowajmy umiar z cukrem i białą mąką - obniżają poziom dobrego cholesterolu. Jajka jedzmy razem z białkiem, które zmniejsza wchłanianie cholesterolu. Zalecenia specjalistów odnośnie jajek różnią się, nieraz nawet znacznie. Jeżeli mamy prawidłowy poziom cholesterolu, to ten obecny w jajku nie stwarza zagrożenia. Można jeść do 10 - 12 tygodniowo, uwzględniając te znajdujące się w innych pokarmach (makarony, ciasta itp.). Osoby z podwyższonym poziomem cholesterolu mogą też jeść jajka, ale w mniejszych ilościach tygodniowo (2-4).
Wg amerykańskiego dietetyka można jeść 2 jajka dziennie, ale wtedy nie jemy innych produktów pochodzenia zwierzęcego. A wg polskich dietetyków osoby zdrowe tylko jedno jajko dziennie, a osoby z podwyższonym poziomem cholesterolu - 2 jajka tygodniowo. Jajka mają dużo składników odżywczych: białka, lecytynę, luteinę, l-tyrozynę, składniki mineralne, witaminy. Jedzmy tłuszcze wielo- i jednonienasycone. Jednak nie można całkowicie stosować diety pozbawionej tłuszczy, bowiem może ona również zmniejszyć poziom dobrego cholesterolu.
Wobec tego co jeść?
Błonnik wychwytuje cząstki cholesterolu z pożywienia i utrudnia ich wchłanianie przez organizm.
1. Pełne ziarna i nasiona - pieczywo z maki razowej, grube kasze, płatki owsiane, brązowy ryż, itp.
2. Owoce bogate w błonnik - np. jabłka, cytrusy itp.
3.Warzywa strączkowe i inne - fasola, soja, ciecierzyca, groch, bób, marchew, buraczki, itp. Czosnek 1 - 3 ząbki dziennie - pomaga zmniejszyć poziom cholesterolu ok. 10%. Posiekany, rozgnieciony powinien poleżeć ok. 10 - 15 minut. Do potraw dodajmy go pod koniec gotowania i pieczenia - nie podajmy go obróbce termicznej dłużej niż 20 minut.
4. Orzechy i migdały.
5. Napoje (woda, herbaty, świeże soki z owoców i warzyw,) - ok. 2 litrów dziennie (liczy się również płyny w postaci zup).

Andropauza

Jest to proces starzenia się mężczyzny. Spowodowane to jest spadkiem poziomu testosteronu (hormon męski). Andropauza to przypadek podobny do menopauzy.
Menopauza występuje u kobiet w wieku 40-50 lat i jest okresem przejściowym. Andropauza zaczyna się w wieku od 50 - 60 lat i trwa do końca życia (jest to proces nieodwracalny). Nie można jej wyleczyć, można jedynie zahamować szybkość postępowania tego procesu.
Pierwszym objawem jest zaburzenie potencji. Z czasem pojawiają się inne dolegliwości: zawroty głowy, zwiększone pocenie się, wzrost ciśnienia, kołatanie i częste skurcze serca, osłabienie fizyczne.
Pojawiają się objawy psychiczne: pobudliwość, nerwowość, zniechęcenie, brak woli działania (rezygnacja). Po zauważeniu takich objawów należy zbadać się u internisty i androloga.
Androlog sprawdzi poziom testosteronu oraz stan jąder i gruczołu krokowego. Podstawowe leczenie polega na uzupełnieniu braku testosteronu, a leczenie uzupełniające to przyjmowanie witamin, mikroelementów (magnez, cynk itp.).
Zaleca się stosowanie diety wysokobiałkowej, włączenie do jadłospisu dużej ilości owoców i warzyw. Należy ograniczyć spożycie potraw smażonych, tłustych oraz alkoholu i palenia papierosów. Mężczyzna po pięćdziesiątce powinien pogodzić się z mniejszą wydolnością organizmu i unikać nadmiernego wysiłku. Pracę wymagającą zwiększone wysiłku należy rozłożyć na dłuższy okres, bo nawet jednorazowe przekopanie może doprowadzić do zasłabnięcia.

Aktywność

Sport to zdrowie, napewno nie wyczynowy, ale aktywność fizyczna odpowiednio dostosowana do wieku skutecznie poprawi nasz stan zdrowia. Aktywność fizyczna pomaga leczyć wiele chorób, jednak w niektórych schorzeniach pewne formy aktywności nie są wskazane.

Aktywność służąca sercu - osoby z chorobą wieńcową boją się wysiłku. Szybko męczą się, mają trudności z oddychaniem, a w czasie wysiłku może pojawić się ból w klatce piersiowej. Dlatego popełniają błąd zaniechania aktywności fizycznej.
Badania naukowe dowodzą, że odpowiednio dobrany wysiłek fizyczny pomaga w leczeniu choroby niedokrwienia serca oraz obniża ciśnienie tętnicze krwi i cholesterol.
Korzystne formy aktywności fizycznej mające wpływ na układ krążenia i stan serca mają: jazda rowerem, lekki jogging, szybki spacer, delikatne marszobiegi. Podjęcie aktywności fizycznej dobrze jest skonsultować z lekarzem. Wysiłek nie powinien być zbyt forsowny, ale należy go przeprowadzać minimum 3 razy na tydzień przez 30 minut. Na początku możemy ćwiczyć krócej. Aby nie przesadzić z wysiłkiem, należy kontrolować tętno - nie należy przekraczać 130 uderzeń serca. W przybliżeniu sami możemy określić wg wzoru dopuszczalną granicę tętna ze względu na wiek.
180 minus wiek, np. masz 40 lat, to 180 - 40 = 140

Stawy

Stawy często są przeciążane i ulegają różnym chrobom. Ćwiczenia odciążające stawy to: pływanie, spacery (zalecane obuwie chroniące stawy przed wstrząsami), spokojna jazda na rowerze po równej nawierzchni. Gdy mamy stawy opuchnięte rezygnujemy z wszelkich ćwiczeń.
Co jest niewskazane przy chorobie zwyrodnieniowej stawów?
1. Stawy biodrowe - unikajmy chodzenia i biegania po nie równych i twardych powierzchniach, wspinaczki, zjazdów na nartach.
2. Stawy łokciowe - unikajmy gry w tenisa, piłki nożnej, podnoszenia ciężarów, zjazdów na nartach.
3. Stawy kolanowe - niewskazane są zjazdy narciarskie, chodzenie po schodach, bieganie po nie równym terenie.
4. Stawy kręgosłupa - rezygnujemy z gry w siatkówkę, koszykówkę, tenisa stołowego, piłki nożnej, a więc sportów związanych z szybkimi zwrotami i zginaniami.

Prosaki ( torbiel - cysta)

Najczęściej występują prosaki o wielkości ziarnka maku. Są to białe lub żółtawe zgrubienia w okolicy oczu, powiek, skroni, na policzkach, na prąciu, mosznie i wargach sromowych. Prosaki są raczej nie są groźne dla zdrowia. Prosaki są mylone z kaszakami, brodawkami łojotokowymi.
Nie należy samemu usuwać (wyciskać) prosaków, bo można nabawić się niechcianych powikłań (uszkodzenia naskórka i naczynek krwionośnych, zakażenia). Usunięte prosaki mogą się za jakiś czas pojawić z powrotem. Prusaki nie swędzą, nie pieką i przeważnie usuwamy je ze względów estetyczny w salonach kosmetycznych lub gabinetach dermatologicznych.
Po zabiegu cera staje się wrażliwa na słońce. Istnieje ryzyko podrażnień oraz trwałych i nieestetycznych przebarwień. Dlatego zabiegi usuwania niechcianych obiektów ze skóry dobrze jest wykonywać jesienią. Również w miesiącach z temperaturą ujemną nie należy wykonywać usuwania, bo w mroźne dni łatwo uszkodzić naskórek i go nadmiernie wysuszyć.

Kaszaki, tłuszczaki, włókniaki

Guzek pod skórą, przeważnie nie boli, może być przesuwalny wzgledem otaczających tkanek. Przeważnie są to kaszaki, tłuszczaki, czy włókniaki, guzki o innym charakterze. Trudno je rozpoznać, bo mają bardzo podobny wygląd. Jeżeli znajdziemy u siebie jakiś guzek, to nie panikujmy, bo zmiany te mają charakter łagodny i bardzo rzadko mogą przejść w fazę złośliwą. Jednak po wykryciu guzka pod skórą należy zgłosić się do lekarza, niekoniecznie w trybie pilnym - wizytę można zaplanować w dogodnym dla siebie terminie.
Guzki pod skórą - leczenie chirurgiczne, bo guzek sam nie zniknie. Kaszaki i tłuszczaki przeważnie rosną, osiągając czasami duże rozmiary i dlatego lepiej je wczesniej usunąć. Usunięte mniejsze guzki pozostawią mniejsze blizny. Czy guzek podskórny wymaga diagnostyki przedoperacyjnej (biopsja cienkoigłowa, USG, rtg itd.)? O konieczności dodatkowych badań przed zabiegiem zadecyduje lekarz, ale statystycznie dotyczy to poniżej 5% pancjentów.
Wywiad i badanie przez specjalistę pozwala ustalić charakter zmiany bez konieczności badań dodatkowych. Czy usuwać łagodny charakter guzka? Decyzja należy do nas, przeważnie taki zabieg jest łatwy i może być wykonany w ambulatorium.