Objawy i przyczyny stanu przedcukrzycowego

Objawy stanu przedcukrzycowego
- w zdecydowanej większości przypadków stan przedcukrzycowy nie daje zauważalnych objawów. Najczęściej diagnoza stawiana jest dzięki wykonaniu badań przesiewowych. Jednym z widocznych objawów, które mogą świadczyć o stanie przedcukrzycowym, jest ciemniejsza skóra na określonych częściach ciała, takich jak pachy, kark, kolana, łokcie.
Inne objawy są wspólne dla stanu przedcukrzycowego i cukrzycy: senność, zmęczenie, wzmożone pragnienie, wzmożony apetyt, zwiększona ilość oddawanego moczu, zaburzenia wzroku. Żadnych objawów nie należy ignorować.
Czynniki ryzyka rozwoju stanu przedcukrzycowego są wspólne z czynnikami ryzyka cukrzycy typu II. Badania przesiewowe należy wykonywać co 3 lata powyżej 45-go roku życia u każdego.
Badania raz w roku robią osoby, z grupy podwyższonego ryzyka: - cukrzyca występująca u członka rodziny rodziców, rodzeństwa, - nadwaga lub otyłość BMI powyżej 25 kg/m2, obwód talii powyżej 80 cm u kobiet lub 94 cm u mężczyzny, - dyslipidemia (nieprawidłowy profil lipidowy) stężenie HDL <40 mg/dl [<1,0 mmol/l] i/lub triglicerydów >150 mg/dl [1,7 mmol/l], - nadciśnienie tętnicze (140/90 mm Hg), mała aktywność fizyczna, bezdech senny, problemy położniczo-ginekologiczne u kobiet, takie jak: przechorowanie cukrzycy ciążowej w ciąży, urodzenie dziecka o masie wyższej niż 4 kg, zespół policystycznych jajników (POCS).
Przyczyny stanu cukrzycowego
- dokładne przyczyny rozwoju stanu przedcukrzycowego nie są znane. Obciążenie rodzinne i genetyczne wskazywane jest jako główny czynnik prowadzący do rozwoju stanu cukrzycowego. Duży wpływ na rozwój tego stanu ma także otyłość, zwłaszcza brzuszna, oraz siedzący, nieaktywny tryb życia.

Hipoglikemia i hiperglikemia, stan przedcukrzycowy

Hipoglikemia

Jest to niedocukrzenie i oznacza niski poziom cukru we krwi. Objawy niedocukrzenia pojawiają się stopniowo i należy nie zlekceważyć ich w początkowej fazy rozwoju choroby, z którą możemy sobie poradzić sami ( zjedzenia czegoś słodkiego). Podczas pogłębiania się choroby musimy być pod kontrolą specjalisty. Niepodanie glukozy może doprowadzić do śpiączki lub nawet śmierci. Objawy hipoglikemii można pomylić ze stanem upojenia alkoholowego i dlatego chorzy powinni nosić ze sobą kartę informującą o rodzaju choroby.

Hiperglikemia

- jest to przecukrzenie i oznacza zbyt wysoki poziom cukru we krwi. Objawy hiperglikemii rozwijają się wolno, utrzymywanie się podwyższonego poziomu cukru we krwi może doprowadzić do poważnych chorób: uszkodzenie nerwów, naczyń krwionośnych, utrata wzroku, niewydolności nerek. Zwiększa się ryzyko zawału serca, udaru mózgu i kwasicy ketonowej.
Powikłania te mogą doprowadzić do śpiączki hiperglikemicznej, a nawet śmierci. Poziom cukru we krwi u osoby zdrowej powinien wynosić od 60 do 100 mg/dl. Jeśli po pierwszym wykonanym badaniu poziom cukru we krwi będzie podwyższony, nie musi to od razu oznaczać, że masz cukrzycę, ale powinniśmy wykonać dodatkowe badania zlecone przez lekarza.
Wynik uznaje się za nieprawidłowy, jeśli przekroczy on 100 mg% (5,6 mmol/l). Można też wykonać badanie stężenia glukozy we krwi o dowolnej porze dnia, niekoniecznie na czczo. Nieprawidłowym wynikiem będzie wtedy każdy powyżej 200 mg% (11.1 mmol/l).

Stan przedcukrzycowy

Jest diagnozowany, gdy poziom glukozy we krwi jest wyższy niż powinien, ale jest zbyt niski, by postawić rozpoznanie cukrzycy typu II. Bez leczenia prawdopodobieństwo rozwinięcia się cukrzycy typu II ze stanu przedcukrzycowego jest bardzo wysokie. Stan przedcukrzycowy jest to nieprawidłowa glikemia na czczo (IFG) lub nieprawidłowa tolerancja glukozy (IGT). Do postawienia diagnozy konieczne jest wykonanie oznaczenia glukozy na czczo oraz testu doustnego obciążenia glukozą (OGTT).
Gdy wynik oznaczenia glukozy na czczo mieści się w przedziale 100-125 mg/dl, należy wykonać test doustny obciążenia glukozą. Jeśli wynik po dwóch godzinach jest niższy niż 140 mg/dl(7,8 mmol/l), diagnozuje się IGF, czyli nieprawidłową glikemię na czczo.
Przy wyniku pomiędzy 140 mg/dl (7,8 mmol/l) a 199 mg/dl (11,0 mmol/l) stawiane jest rozpoznanie IGT, czyli stanu nieprawidłowej tolerancji glukozy (upośledzenie tolerancji glukozy).
Zarówno IGF, jak i IGT świadczą o stanie przedcukrzycowym. Gdy wynik testu doustnego obciążenia glukozą po dwóch godzinach wynosi więcej niż 200 mg/dl (11,1 mmol/l), jest to cukrzyca typu II.

Cukrzyca typu II

Cukrzyca typu II - insulinoniezależna jest najczęściej występującym na świecie rodzajem cukrzycy. Choroba obejmuje prawie 90 % wszystkich przypadków cukrzycy. Dużo osób jest w stanie przedcukrzycowym. Cukrzyca typu II jest trudna do zdiagnozowania. Zazwyczaj czas działa na niekorzyść, bo kiedy już dochodzi do stwierdzenia jej istnienia w organizmie są już inne powikłania. Choroba rozwija się powoli, niszczy narządy wewnętrzne.

Na cukrzycę typu II (tzw. insulinoniezależną) najczęściej zapadają osoby po 45 roku życia. Narażeni są zwłaszcza ci, którzy jedzą zbyt kaloryczne posiłki (dużo czerwonego mięsa, białe pieczywo, mało owoców i warzyw), prowadzą siedzący tryb życia, mało się ruszają, palą papierosy.
Choroba rozwija się wiele lat, długo nie dając żadnych objawów. Po "cichu" uszkadza nerki, wzrok, nerwy, serce i naczynia krwionośne. Przy cukrzycy typu II trzustka wytwarza insulinę, a mimo to stężenie glukozy we krwi wzrasta. Dochodzi do tego, ponieważ tkanki komórek nie odpowiadają na nią właściwie. Przyczyny są różne: insulina jest wydzielana w niewystarczającej ilości albo zbyt późno po posiłku. Może dojść do insulinooporności komórek, gdy glukoza nie przenika do ich wnętrza.
Przyczyną insulinooporności jest otyłość. Trzustka, aby utrzymać stężenie glukozy we krwi w normie, musi produkować coraz więcej i więcej insuliny. Komórki na nią jednak nie odpowiadają i nie wykorzystują glukozy, która pozostaje we krwi. Tak powstaje cukrzyca typu II. Tryb życia i dieta zahamują rozwój cukrzycy typu II. Przy wykrytej cukrzycy typu II konieczna jest zmiana trybu życia i dieta. Ułatwia ona utrzymanie stałego poziomu cukru we krwi, dostarcza wszystkich niezbędnych substancji odżywczych oraz energii potrzebnej do funkcjonowania organizmu. I pomaga schudnąć osobom z nadwagą lub otyłym.
Przy diecie 1000-1200 kcal, można schudnąć ok. 2,5 kg miesięcznie. Dzięki diecie stabilizuje się poziom cholesterolu oraz nadciśnienie tętnicze. Chory na cukrzycę powinien spożywać posiłki 5 razy dziennie w odpowiedniej ilości i jakości. 25% dziennego zapotrzebowania na kalorie powinno zaspokajać śniadanie, 15 % - drugie śniadanie, obiad - 35%, podwieczorek - 10 %, a kolacja - 15 %.
Zamiast smażyć - gotujmy na parze. Wybierajmy produkty jak najmniej przetworzone. Jasny chleb zastąp pełnoziarnistym, ziemniaki i biały ryż - grubą kaszą, pełnoziarnistym makaronem lub brązowym ryżem. Pełnotłuste produkty mlecznych, tłuste mięsa i wędliny (zwłaszcza wieprzowe) zamieńmy na chude mięsa drobiowe. Unikajmy masła, tłuszczy zwierzęcych, używaj oleju rzepakowego i oliwy. Jedz ryby 3 razy w tygodniu, pieczone w folii lub gotowane na parze. Do każdego posiłku dodawaj warzywa. Ogranicz jedzenie bananów, winogron i suszonych owoców (zawierają za dużo cukru). Zrezygnuj ze słodyczy, napojów słodzonych, soków, nektarów i alkoholu.
Oprócz diety niezwykle ważna jest nasza aktywność fizyczna: pływanie, siatkówka, aerobik, spacery w szybkim tempie, marszobiegi, nordic walking, taniec.

Cukrzyca

Czym różni się cukrzyca typu I od cukrzycy typu II?
Cukrzyca pojawia się, gdy organizm ma problem z produkcją insuliny, która pomaga przetwarzać cukier z pożywienia w energię. Kiedy jest za mało insuliny w organizmie, cukier zbiera się w krwiobiegu i prowadzi do choroby. Cukrzyca typu I to choroba autoimmunologiczna, typ II już nie
Osoby chorujące na cukrzycę typu I lub II mają ten sam problem, ale przyczyna jest inna.
Przy cukrzycy typu I przeważnie nie ma potrzeby przyjmowania insuliny, ponieważ jest to choroba autoimmunologiczna, układ odpornościowy atakuje i niszczy komórki tworzące insulinę w trzustce.
U osób z cukrzycą typu II organizm wytwarza insulinę, ale jest to niewystarczająca ilość, albo są trudności z jej skutecznym wykorzystaniem. Niebezpiecznie niski poziom cukru we krwi częściej występuje przy cukrzycy typu I. Spożywanie słodkości może być bardziej niebezpieczne przy cukrzycy typu II. Osoby z cukrzycą typu II muszą przestrzegać diety. Cukrzyca typu II jest powiązana z otyłością, spożywanie dużej ilości słodyczy prowadzi do nadwagi. Typ I zwykle występuje u dzieci, ale istnieje możliwość zachorowania na cukrzycę typu I w wieku dorosłym. Prawdopodobieństwo zachorowania na cukrzycę typu II wzrasta z wiekiem, zwłaszcza po 45-tym roku życia. Bez względu na to, na jaki typ cukrzycy chorujemy, należy poważnie traktować chorobę. Oba rodzaje mogą prowadzić do poważnych komplikacji, takich jak: ślepota, amputacje czy niewydolność nerek i inne. Można dożyć sędziwego wieku z obydwiema typami cukrzycy, ważne jest kontrolowanie poziom cukru we krwi. Ważna jest dieta i aktywność fizyczna.
Pierwsze objawy cukrzycy typu I - insulinozależna
Gdy poziom cukru jest wysoki, może pojawić się kwasica ketonowa. Dzieje się tak, gdy glukoza nie może być przetworzona w energię i organizm czerpie ją z reakcji spalania tłuszczów. Produktem ubocznym tego procesu są tzw. ciała ketonowe, które zakwaszają organizm. Kwasica ketonowa jest bardzo niebezpiecznym stanem. Może prowadzić do śpiączki i sytuacji bezpośredniego zagrożenia życia.
Jej objawy to:
ból brzucha, nudności, wymioty, głęboki, przyspieszony oddech, sucha skóra i uczucie suchości w jamie ustnej, zaczerwieniona twarz, zapach acetonu z ust.
Częste oddawanie moczu rzadko jest w pierwszym momencie kojarzone z cukrzycą typu I. Przy wysokim poziomie cukru we krwi dochodzi do wzmożonej produkcji moczu. Obciążone cukrem nerki bronią się, rozcieńczając mocz dodatkową ilością wody. Osoby z nieleczoną cukrzycą czują, że pęcherz jest zawsze pełny. Częstsze oddawanie moczu może być pierwszym objawem cukrzycy.
Silne pragnienie
Uczucie ciągłego pragnienia i zwiększona ilość przyjmowanych płynów to także objawy charakterystyczne dla cukrzycy. Większa ilość produkowanego moczu wiąże się ze zmniejszoną objętością wody we krwi i prowadzi do odwodnienia. Objaw ten zwykle nie jest kojarzony z cukrzycą.
Chudnięcie
Spadek wagi bez stosowania diety i zwiększonej aktywności fizycznej jest bardziej charakterystyczne dla cukrzycy typu I niż typu II. W tym rodzaju choroby trzustka z różnych przyczyn, np. z powodu infekcji wirusowej lub reakcji autoimmunologicznej, przestaje produkować insulinę. Glukoza nie dociera do komórek i organizm próbuje uzyskać energię z innych źródeł, np. rozkładając mięśnie i tkankę tłuszczową. Cukrzyca typu II przeważnie rozwija się dłużej, ze stopniowo narastającą insulinoopornością i dlatego przeważnie nie dochodzi do nagłej utraty wagi.
Zwiększony głód
Pozbawione glukozy komórki, mięśnie i inne narządy stale domagają się zastrzyku energii. Powoduje to zwiększonie uczucia głodu, któr może być odczuwalny również po posiłku. Przy braku insuliny, pomimo stałego dostarczania glukozy do organizmu, tkanki pozostają niezaspokojone i dlatego odczuwamy głód. Stałe uczucie zmęczenia, apatia, osłabienie, senność, niemoc wynikająca z braku energii. Przy braku insuliny glukoza zamiast w komórkach, znajduje się we krwi. Bardzo wrażliwe na brak glukozy są neurony ( komórki znajdujące się w mózgu). Stąd bierze brak siły i zmęczenie.
Zaburzenia ostrości widzenia
Zwiększone wydalanie wody z moczem, powoduje mniejszą ilość wody we krwi oraz innych obszarach organizmu, również w oczach. Mniej elastyczna soczewka nie jest w stanie prawidłowo dostosować się i spada ostrość obrazu oglądanych przedmiotów. Stąd w cukrzycy może wystąpić wrażenie pogorszenia się wzroku. Innym powikłaniem w cukrzycy jest zwyrodnienie siatkówki.
Zaburzenia czucia i mrowienie w palcach stóp
Mrowienie w nogach i zaburzenia czucia związane są z neuropatią. Zniszczenie neuronów postępuje stopniowo i dotyczy zwłaszcza kończyn. Objawy te nie wystąpią jako pierwsze w cukrzycy typu I. Będą pogłębiały się z czasem. Utrzymywanie prawidłowego poziomu cukru we krwi znacznie zmniejsza postęp neuropatii, ale nie hamuje jej całkowicie.

Kurzajki

Kurzajki to potoczna nazwa różnego rodzaju brodawek powstałych w wyniku zakażenia wirusem brodawczaka ludzkiego (HPV). Są zaraźliwe i można zarazić się przez kontakt z chorą osobą, z przedmiotami codziennego użytku, na basenie itp. Kurzajek nie wolno rozdrapywać, bo możemy przenieść wirusa na inne części naszego ciała lub na inne osoby. Najczęściej umiejscowione są na dłoniach, stopach i twarzy. Mogą występować pojedynczo lub w koloniach. W początkowej fazie zarażenia objawia się jako mały, ledwo widoczny pęcherzyk lub kilka blisko siebie. Czasami można tego nie zauważyć, ponieważ są w kolorze skóry. Z czasem rozrastają się, zmieniają barwę i przyjmują niebolesną różową lub szarą postać. Mogą mieć różne kształty: płaskie, wypukłe. Powierzchnia ich jest bruzdowata, nierówna.

Jak się ich pozbyć?
W zależności od szczepu wirusa, mają różną odporność na leczenie. Mogą zniknąć same po kilku tygodniach lub miesiącach w wyniku działania naszego układu odpornościowego. Te, które nasz organizm nie zwalczy, należy leczyć. Zdarza się, że te wyleczone z czasem odrastają.
Nie ma jednego skutecznego sposobu leczenia kurzajek. W domowych warunkach stosujemy lapis, preparaty zawierające mocznik, kwas mlekowy, lub inne związki żrąco-rozmiękczające.
Środki te należy stosować zgodnie z zaleceniami na ulotkach. Leczenie w ten sposób potrwa kilkanaście tygodni. Szybki i bardziej agresywny sposób walki z kurzajkami, to zamrażanie ich. W aptekach i drogeriach są dostępne specjalne aplikatory z ciekłym azotem. Jeżeli mamy obawy przed własnym leczeniem lub leczenie to nie daje efektów, należy udać się do dermatologa. Lekarz ten może nam przepisać środek, który jest wydawany na receptę. Może też zastosować chirurgiczne usunięcie kurzajki laserem, może je wyciąć, wyłyżeczkować, usunąć przy pomocy prądu lub zamrozić ciekłym azotem. W najbardziej opornych przypadach, może zastosować wstrzykiwanie substancji żrących.

Zęby

Często słyszy się o reagowaniu zębów na zimne lub ciepłe spożywane posiłki oraz na temperaturę otoczenia. Przyczyn tego stanu może być wiele: próchnica, ubytki przyszyjkowe lub klinowe oraz nieszczelność wypełnień. Jeżeli badanie stomatologiczne wykluczy powyższe przyczyny, to może to być spowodowane nadwrażliwością zębiny. Nadwrażliwość zębiny wywołują czynniki ogólne lub miejscowe (przemęczenie, ciąża, dieta, wyczerpanie nerwowe, styl życia itp.).
Przyczyną mogą być też choroby przyzębia, zły zgryz, złe szczotkowanie zębów podczas ich mycia. Nadwrażliwość leczona przynosi szybko ulgę, ale u wielu osób występuje naturalny proces obronny, który powoduje samoistne ustąpienie bólów.
W zależności od przyczyn stosuje się leczenie ogólne lub miejscowe. Pierwsze polega na podawaniu środków przeciwbólowych, uspokojających.
Leczenie miejscowe polega na zamknięciu lub zmniejszeniu średnicy kanalików zębinowych. Również samemu w domu można spróbować pozbyć się problemu nadwrażliwości stosując np. pasty z fluorem, pasty zawierające środki znoszące nadwrażliwość.

Probiotyki naturalne

Odgrywają dużą rolę w prawidłowym funkcjonowaniu organizmu człowieka, mają wpływ na nasze zdrowie i powinny być przyjmowane regularnie. Probiotyki są to żywe drobnoustroje mające korzystny wpływ na pracę jelit. Zasiedlają ścianki jelita grubego i wytwarzają kwas mlekowy oraz kwasy organiczne. Dzięki nim, bakterie gnilne i chorobotwórcze są zwalczane, a błona śluzowa jelit jest chroniona przed atakami innych, agresywnych szczepów. Probiotyki wzmacniają odporność, ponieważ komórki układu odpornościowego powstają właśnie w jelitach.
Probiotyki ochronią przed bakteriami szczepu Salmonella, Shigella, Helicobacter, Clostridium i innymi. Hamują rozwój i likwidują niekorzystne mikroorganizmy występujące w jelicie. Utrzymują prawidłowy stan mikroflory jelitowej oraz poziom odporności błony śluzowej. Ok. 70% naszego układu odpornościowego znajduje się właśnie w jelicie. Bakterie jelitowe możemy podzielić na dwie grupy - pożyteczne i szkodliwe, które wytwarzają substancje toksyczne, powodujące przewlekłe schorzenia i uszkodzenia organizmu. Probiotyki to bakterie pożyteczne o dobroczynnych właściwościach korzystnie wpływających na odczyn jelit, poprawiają trawienie, hamują wzrost szkodliwych bakterii, produkują witaminy B i K, ograniczają możliwość powstawania chorób nowotworowych itd.
Występują naturalnie w pożywieniu: sfermentowane wyroby mleczne (jogurty, kefiry, maślanka) oraz naturalnych kiszonkach (kiszona kapusta, ogórki itp). Kiszone warzywa spożywajmy często, gdyż są źródłem naturalnego kwasu mlekowego powstałego w czasie fermentacji. Priobiotyki regulują metabolizm, wspomagają trawienie białek, tłuszczy oraz węglowodanów, wzmacniają włosy, paznokcie i poprawiają wygląd skóry. Kiszonki zawierają dużo błonnika, ale mało kalorii.
Najlepsze są kiszonki domowej roboty, bo jako środek konserwujący stosujemy sól. Kiszonki mają dość dużo soli, która w nadmiarze szkodzi zdrowiu - to jedyna ich wada, ale wykonując je samodzielnie możemy ograniczyć jej ilość.